#جستار#آپ#آناهیتا#آبانآبان به چم « آبها، هنگام آب » است و این ایزد نگهبان آب است. ایزد آناهیتا یکی از برابرهای این ایزد است؛ واژه «آب» در اوستا و پهلوی «
آپ » خوانده میشود. آخشیج آب به مانند آخشیجهای آتش و خاک و هوا نزد ایرانیان سپندینه است و آلوده کردن آن گناهی بسیار بزرگ است. ایرانیان آب را که پایه نخستین زندگی است، می ستایند.
گزیده ای از آبان یشت :
#آناهید یا
#آناهیتا ایزد و نماد آب در ایران باستان بوده است.
ایرانیان باستان سراسر نماد زاستاری را می ستودند.
و برای پاس داشت آن می کوشیدند.
این یشت نیز برای ستایش آب ها است
《اوست آن برومندی كه در همه جا نامآور است ؛
اوست كه در بزرگی به اندازه ی همه ی آبهایی ست ،
كه بر روی این زمین روانند.》
《از این آب ، یک رود هم به هفت كشور روان است.
و این یك رود از این آب ، در زمستان و تابستان ، پیوسته روان است.》
《اَرِدْویسور آناهید از سوی مزدای آفریدگار برخاسـته است.
به درستی كه بازوان زیبا و سپیدش به ستبری شانه ی اسبی است.
بازوانی كه با زیورافزار باشكوه و تماشـایی آذین شده است.
اوست یكسره روان و بسیار نیرومند و نازنین.》
《او بر فراز گردونه نشسته ، لگام برگرفته و گردونه میراند.》
《اوست آن توانای درخشانِ بلند بالای خوشاندامی كه ،
شب و روز به نیرومندی روان است و به فراوانی ،
همه ی آب هایی ست كه بر روی این زمین روانند.》
《اهورامزدای نیك كردار به او فرمان داد :
ای اَرِدْویسور آناهید !
به سوی پایین روان شو و دگر باره به این فراز باز آی ؛
از آن گوی آسمانی جایگاه ستارگان ،
به سوی زمینِ آفریده اهورا فراز رو. فرماندهان دلاور و بزرگان سرزمین و پسرانِ ،
بزرگانِ سرزمین باید تو را نیایش كنند.》
《اهورامزدا ؛
برای او چهار اسب از باد و باران و ابر و تگرگ فراهم ساخت.
از این چهار اسب پیوسته باران و برف و ژاله و تگرگ ،
به مانند نهسد هزار تیر ، فرو میریزد و بخشیده می شود.》
《اَرِدْویسور آناهید همواره به پیكر یک دختر زیبا ،
بسا برومند ، خوشاندام ، كمربند بر میان بسته ، بلند بالا ،
آزاده تبار و بزرگ وار كه یک جامه ی زرینِ پرچین ،
و ارزشمند در بر كرده است ، نمایان میشود.》
《به درستـی كه اَرِدْویسـور آنـاهیـدِ بسـا بـزرگ وار ،
آن گونه كه شیوه اوسـت با گـوشـواره زریـنِ چهـار گـوشه ،
و با گردنبندی به گردن نازنین خود پدیدار میشود.
او كمربند به میان میبندد تا پستان هایش زیباتر ،
و خودش خوشایندتر شود.》
《بـر فـراز اَرِدْویسـور آناهید ، تاجی آراسته با ،
یكسد ستاره جای دارد تاجی زرین و هشتگوشه ،
كه به مانند چرخی ساخته شده و با نوارهایی آذین داده شده اسـت.
تاج زیبای خوب ساخته شدهای كه چنبرهای از آن پیش آمده است.》
《ای اَرِدْویسور آناهید ! ای نیک ، ای تواناترین!
اینک مرا این كامیابی فراز ده كه به ارجمندی ،
به یک خوش بختی بزرگ دست یابم.
خوش بختی كه در آن خوراک بسیار فراهم شود.
بهره و بخشش بسیار باشد ، اسبانِ شیهه زننده ،
و گردونه های برخروشنده و تازیانه های بانگ برانگیزاننده باشند.
كه در آن خوراکِ فراوان و توشه اندوخته شده باشد.
آن خوش بختی كه در آن پُر باشد از چیزهای خوش بو.
و در انبارش پُـر باشد از هر آن چه دل كسی بخاهد.
و هر آن چه زندگانی خوش و خرم را بكار میآید.》
بن مایه:
اوستا ؛ یشت ها، آبان یشت
🎴درگاه(کانال) زرتشتیان ایران
🔥@IranArianaShahnameh