کل يوم عاشوراء
حسین تنها آموزگار بزرگ آزادی از ازل تا به ابد!
آزادی، مسئولیتآور است و انسان بودنِ آدمیزاده به همین امتیاز است ولاغير.
آدمیزادگان پای در گل و دل مشغول گل(همهی مواهب مادی و تعینات و تشخصات اعتباری این عالم فانی همان کارگل است) برای فرار ازمسئولیت فرار از آزادی میکنند.
همهی آنها که در کربلا قدیسهای عاشق آزادی را با قساوت تام و تمام جان ستاندند؛
بردههائی بودند که حضیض بردگی (المأمور معذور!) را بر قلهی آزادی و توحید و خداگونهگی ترجیح دادند.
آیا بود که در آئینهی عاشورا و آئینهداری حسین و هفتاد و دو عاشق، لحظهای
فقط يك لحظه! (که افضل از عبادت هفتاد سال عابدان است) خودمان را
بازشناسیم؟
آیا بردهایم و المأمور معذور یا آزادیم و دو عالم به يك موی عاشق معشوق نمیدهیم؟!
این شعر مولانا وصف حال شهیدان کربلا است.
خنک آن قماربازی که بباخت هر چه بودش
بنماند هیچاش الا، هوس قمار دیگر
(تقدیم به همهی عاشقان عزادار حسین علیهالسلام تاسوعا_استراسبورگ)
محمد امجد
#محرم@Fdparizi