اندیشیدن تنها راه نجات

‍ قرار است علم خوشبختی را در جهان تآمین کند، اما تعلیمات دینی مانع این کار است. دین از آموزش عقلانی کودکان جلوگیری میکند. دین مانع نابودی عوامل اصلی جنگ ها میشود. دین به جای ترویج اخلاق علمی، اعتقاد به گناه و تنبیه را گسترش میدهد.
بشر در آستانه دوران شکوهمند است.
اما اژدهایی به پایش پیچیده مانع اوست. لازم به یادآوری نیست که این اژدها دین است.

👤 #برتراند #راسل
📚 #چرا_مسیحی_نیستم

#اندیشه_کنیم
⚛ @AndisheKonim

بخشی از📚 #کتاب
#چرا_مسیحی_نیستم
نوشته ی زنده یاد #برتراند #راسل


■ آیا ما بعد از مرگ زنده خواهیم بود؟

قبل از آنکه بتوانیم بحث مفیدی در اطراف اینکه بعد از مرگی وجود خواهیم داشت یا خیر بنمائیم ، بهتر است روشن شود که مرگ بشر همان بشر دیروزی بوده است. فلاسفه تصور میکردند روح و جسم روزانه به حیات خود ادامه میدهد ؛ روح برای ابد باقی است در حالیکه جسم بتدریج بعد از مرگ از بین رفته تا اینکه روز قیامت مجدداً زنده شوند.
قسمتی از این عقیده که مربوط به زندگی فعلی ما می شود دروغ محض است.

ماده بدن بتدریج تغییر یافته و ضایع میشود. حتی چنانچه بتوان مصداق اتم های فیزیکی را در بارهٔ آن جاری نمود تصور وجود دائمی در باره ی آن صحیح نمی باشد؛ معنی ندارد که بگوئیم این همان اتمی است که چند دقیقه قبل بوده است.

ملازمت حیاتی جسم یک انسان موضوعی است که ارتباط با وضع ظاهری و رفتار او داشته و مطلبی نیست که انحصاراً بتوان آن را مادۂ صرف دانست.

همین مسائل در اطراف مغز انسان صادق است. ما فکر می‌کنیم و احساس مینمائیم و عمل میکنیم، ولیکن بغیر از فکر و احساس و عمل هستی یا جوهر دیگری وجود ندارد.

مداومت ذهنی شخص مداومتی ناشی از عادت و حافظه است : روز گذشته شخصی وجود داشت که احساس او را امروز می‌توان بذهن بیاورم و آن شخص من بودم که امروز هستم ؛ ولی در حقیقت من دیروز فقط یک حقیقت مسلم ذهنی بوده ام که حالا بخاطر آورده می‌شود، وقسمتی از شخصی که حالا آن خاطرات را جمع می‌کند محسوب میگردد.

تمام آنچه که شخصی را تشکیل می‌دهد یک رشته تجارب مربوط به حافظه بوده و مشابهاتی دیگر از این نوع است که ما آنها را عادت نام نهاده ایم. بنابراین، اگر بگوئیم شخصی بعد از مرگ جاودان می‌ماند، بایستی باور داشته باشیم که خاطرات و عاداتی که شخصی را تشکیل می‌دهند ادامه داشته و در فرصت های جدیدی ارائه خواهند شد.

کسی نمی‌تواند ثابت کند این امر اتفاق نخواهد افتاد . ولى بهتر است گفته شود که بسیار غیرقابل تحمل است. همان طور که رودخانه با بسترش مربوط است ، خاطرات، عادات، با ساختمان مغزی ما ارتباط دارند.
آب رودخانه پیوسته در تغییر است
ولی مسیر آنها بعلت اینکه باران‌های گذشته راهی مسیر قبلی خواهد بود.

و این از خصوصیات حافظه و عادات مغزی است. لیکن ساختمان مغزی به هنگام مرگ از بین می رود و لذا حافظه هم از بین خواهد رفت. دلیل دیگری وجود ندارد که فکر کنیم، رودخانه ای اصرار داشته باشد پیوسته به یک حالت باقی بماند بخصوص بعد از آنکه زلزله بجای آن کوهی را بوجود آورده باشد.




⚛ @AndisheKonim

آیا ما بعد از مرگ زنده خواهیم بود؟

قبل از آنکه بتوانیم بحث مفیدی در اطراف اینکه بعد از مرگی وجود خواهیم داشت یا خیر بنمائیم ، بهتر است روشن شود که مرگ بشر همان بشر دیروزی بوده است. فلاسفه تصور میکردند روح و جسم روزانه به حیات خود ادامه میدهد ؛ روح برای ابد باقی است در حالیکه جسم بتدریج بعد از مرگ از بین رفته تا اینکه روز قیامت مجدداً زنده شوند.
قسمتی از این عقیده که مربوط به زندگی فعلی ما می شود دروغ محض است.

ماده بدن بتدریج تغییر یافته و ضایع میشود. حتی چنانچه بتوان مصداق اتم های فیزیکی را در بارهٔ آن جاری نمود تصور وجود دائمی در باره ی آن صحیح نمی باشد؛ معنی ندارد که بگوئیم این همان اتمی است که چند دقیقه قبل بوده است.

ملازمت حیاتی جسم یک انسان موضوعی است که ارتباط با وضع ظاهری و رفتار او داشته و مطلبی نیست که انحصاراً بتوان آن را مادۂ صرف دانست.

همین مسائل در اطراف مغز انسان صادق است. ما فکر می‌کنیم و احساس مینمائیم و عمل میکنیم، ولیکن بغیر از فکر و احساس و عمل هستی یا جوهر دیگری وجود ندارد.

مداومت ذهنی شخص مداومتی ناشی از عادت و حافظه است : روز گذشته شخصی وجود داشت که احساس او را امروز می‌توان بذهن بیاورم و آن شخص من بودم که امروز هستم ؛ ولی در حقیقت من دیروز فقط یک حقیقت مسلم ذهنی بوده ام که حالا بخاطر آورده می‌شود، وقسمتی از شخصی که حالا آن خاطرات را جمع می‌کند محسوب میگردد.

تمام آنچه که شخصی را تشکیل می‌دهد یک رشته تجارب مربوط به حافظه بوده و مشابهاتی دیگر از این نوع است که ما آنها را عادت نام نهاده ایم. بنابراین، اگر بگوئیم شخصی بعد از مرگ جاودان می‌ماند، بایستی باور داشته باشیم که خاطرات و عاداتی که شخصی را تشکیل می‌دهند ادامه داشته و در فرصت های جدیدی ارائه خواهند شد.

کسی نمی‌تواند ثابت کند این امر اتفاق نخواهد افتاد . ولى بهتر است گفته شود که بسیار غیرقابل تحمل است. همان طور که رودخانه با بسترش مربوط است ، خاطرات، عادات، با ساختمان مغزی ما ارتباط دارند.
آب رودخانه پیوسته در تغییر است
ولی مسیر آنها بعلت اینکه باران‌های گذشته راهی مسیر قبلی خواهد بود.

و این از خصوصیات حافظه و عادات مغزی است. لیکن ساختمان مغزی به هنگام مرگ از بین می رود و لذا حافظه هم از بین خواهد رفت. دلیل دیگری وجود ندارد که فکر کنیم، رودخانه ای اصرار داشته باشد پیوسته به یک حالت باقی بماند بخصوص بعد از آنکه زلزله بجای آن کوهی را بوجود آورده باشد.

#برتراند_راسل
بر گرفته از #کتاب
#چرا_مسیحی_نیستم



⚛ @AndisheKonim