اندیشیدن تنها راه نجات
#پشمالو
Канал
5,31 тыс.
подписчиков
22,7 тыс.
фото
21,1 тыс.
видео
8,79 тыс.
ссылок
کانال اندیشه(گسترش علم و مبارزه با خرافات، ادیان، شبه علم)
آیدی ادمین
@Printrun
@Salim_Evolution
گروه تلگرامی عقاید محترم نیستند
https://t.me/+afAiwBquqnIyZTli
اینستاگرام
https://www.instagram.com/p/Cpxu3rcjtzV/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
کتابخانه کانا
#انسان_ها نقش مهمی در
#انقراض #ماموت_های
#پشمالو داشتند.
«پژوهش ما نشان می‌دهد که انسان‌ها یک محرک شدید و مهم در کاهش جمعیت ماموت‌های پشمالو بودند و نقشی اساسی در زمان‌بندی و موقعیت انقراض آن‌ها بازی کردند.» این صحبت‌های دکتر دِیمیِن فوردهم (Damien Fordham) هستند؛ پژوهشگر انستیتوی محیط زیست دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، و مرکز اکولوژی کلان (Macroecology)، تکامل و اقلیم در انستیتوی گلوب در دانشگاه کوپنهاگن.
او اعلام کرد: «ما با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، فسیل‌ها و DNA باستانی مکانیسم‌ها و تهدید‌هایی که نقش اصلی را در کاهش و سپس انقراض ماموت پشمالو داشتند را شناسایی کردیم.»
امضای تغییرات گذشته در نحوه توزیع و ترکیب جمعیت ماموت‌های پشمالو، که با استفاده از فسیل‌ها و DNA باستانی شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که انسان‌ها انقراض این غول‌های باستانی را در برخی نواحی تا ۴۰۰۰ سال جلو انداختند.
دکتر فوردهم گفت: «ما می‌دانیم که انسان‌ها ماموت‌های پشمالو را برای گوشت، پوست، استخوان و شاخ شکار می‌کردند. با این حال، تا به امروز دشوار بود که نقش دقیق هر کدام از عوامل گرمایش اقلیمی و شکار انسان‌ها را در انقراض آن‌ها تعیین کنیم.»
این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که ماموت‌های پشمالو احتمالا در شمالگان هزاران سال بیشتر از چیزی که قبلا تصور می‌شد زنده مانده بودند؛ در زیستگاه‌هایی کوچک با شرایط اقلیمی مناسب و تراکم جمعیتی کم انسان‌ها.
دکتر جرمی آستین (Jeremey Austin)، پژوهشگر انستیتوی محیط زیست و دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، گفت:
«یافته‌های ما درباره بقای طولانی مدت در اوراسیا به طور مستقل شواهد DNA تازه منتشر شده را تایید می‌کنند که نشان می‌دهد ماموت‌های پشمالو ۵۰۰۰ سال پیش در نواحی سیبری زندگی می‌کردند. آنالیز ما ادعای مربوط به تاثیر انسان‌ها به عنوان یک محرک در کاهش جمعیت و فروپاشی محدوده جانوران بزرگ در اوراسیا در اواخر پلیستوسن را تقویت و حل می‌کند.»
او همچنین اعلام کرد که این آنالیز ادعای پیشین را رد می‌کند که تغییر اقلیم به تنهایی جمعیت ماموت‌های پشمالو را محو کرد و نقش انسان‌ها محدود به شکارچیانی بود که تیر خلاص را به آن‌ها وارد می‌کردند: «انقراض گونه‌ها معمولا نتیجه فعل و انفعالات پیچیده میان فرایندهای تهدیدآمیز گوناگون است. مسیر انقراض ماموت‌های پشمالو طولانی و دائمی بود و از هزاران سال پیش از خود انقراض آغاز گشته بود.»
یافته‌های این پژوهش به تازگی در ژورنال
Ecological Letters
منتشر شده‌اند.
خاستگاه :
http://www.sci-news.com/paleontology/humans-role-extinction-woolly-mammoths-10263.html
https://doi.org/10.1111/ele.13911
⚛ @AndisheKonim
#انقراض #ماموت_های
#پشمالو داشتند.
«پژوهش ما نشان می‌دهد که انسان‌ها یک محرک شدید و مهم در کاهش جمعیت ماموت‌های پشمالو بودند و نقشی اساسی در زمان‌بندی و موقعیت انقراض آن‌ها بازی کردند.» این صحبت‌های دکتر دِیمیِن فوردهم (Damien Fordham) هستند؛ پژوهشگر انستیتوی محیط زیست دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، و مرکز اکولوژی کلان (Macroecology)، تکامل و اقلیم در انستیتوی گلوب در دانشگاه کوپنهاگن.
او اعلام کرد: «ما با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، فسیل‌ها و DNA باستانی مکانیسم‌ها و تهدید‌هایی که نقش اصلی را در کاهش و سپس انقراض ماموت پشمالو داشتند را شناسایی کردیم.»
امضای تغییرات گذشته در نحوه توزیع و ترکیب جمعیت ماموت‌های پشمالو، که با استفاده از فسیل‌ها و DNA باستانی شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که انسان‌ها انقراض این غول‌های باستانی را در برخی نواحی تا ۴۰۰۰ سال جلو انداختند.
دکتر فوردهم گفت: «ما می‌دانیم که انسان‌ها ماموت‌های پشمالو را برای گوشت، پوست، استخوان و شاخ شکار می‌کردند. با این حال، تا به امروز دشوار بود که نقش دقیق هر کدام از عوامل گرمایش اقلیمی و شکار انسان‌ها را در انقراض آن‌ها تعیین کنیم.»
این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که ماموت‌های پشمالو احتمالا در شمالگان هزاران سال بیشتر از چیزی که قبلا تصور می‌شد زنده مانده بودند؛ در زیستگاه‌هایی کوچک با شرایط اقلیمی مناسب و تراکم جمعیتی کم انسان‌ها.
دکتر جرمی آستین (Jeremey Austin)، پژوهشگر انستیتوی محیط زیست و دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، گفت:
«یافته‌های ما درباره بقای طولانی مدت در اوراسیا به طور مستقل شواهد DNA تازه منتشر شده را تایید می‌کنند که نشان می‌دهد ماموت‌های پشمالو ۵۰۰۰ سال پیش در نواحی سیبری زندگی می‌کردند. آنالیز ما ادعای مربوط به تاثیر انسان‌ها به عنوان یک محرک در کاهش جمعیت و فروپاشی محدوده جانوران بزرگ در اوراسیا در اواخر پلیستوسن را تقویت و حل می‌کند.»
او همچنین اعلام کرد که این آنالیز ادعای پیشین را رد می‌کند که تغییر اقلیم به تنهایی جمعیت ماموت‌های پشمالو را محو کرد و نقش انسان‌ها محدود به شکارچیانی بود که تیر خلاص را به آن‌ها وارد می‌کردند: «انقراض گونه‌ها معمولا نتیجه فعل و انفعالات پیچیده میان فرایندهای تهدیدآمیز گوناگون است. مسیر انقراض ماموت‌های پشمالو طولانی و دائمی بود و از هزاران سال پیش از خود انقراض آغاز گشته بود.»
یافته‌های این پژوهش به تازگی در ژورنال
Ecological Letters
منتشر شده‌اند.
خاستگاه :
http://www.sci-news.com/paleontology/humans-role-extinction-woolly-mammoths-10263.html
https://doi.org/10.1111/ele.13911
⚛ @AndisheKonim
Sci News
Study: Humans Played Significant Role in Extinction of Woolly Mammoths
New research shows that the role of humans in the extinction dynamics of the woolly mammoth (Mammuthus primigenius) began well before the Holocene epoch, which started 11,700 years ago.
انسان‌ها نقش مهمی در #انقراض
#ماموت_های #پشمالو داشتند.
«پژوهش ها نشان می‌دهد که انسان‌ها یک محرک شدید و مهم در کاهش جمعیت ماموت‌های پشمالو بودند و نقشی اساسی در زمان‌بندی و موقعیت انقراض آن‌ها بازی کردند.»
این صحبت‌های دکتر دِیمیِن فوردهم (Damien Fordham) هستند؛ پژوهشگر انستیتوی محیط زیست دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، و مرکز اکولوژی کلان (Macroecology)، تکامل و اقلیم در انستیتوی گلوب در دانشگاه کوپنهاگن.
او اعلام کرد: «ما با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، فسیل‌ها و DNA باستانی مکانیسم‌ها و تهدید‌هایی که نقش اصلی را در کاهش و سپس انقراض ماموت پشمالو داشتند را شناسایی کردیم.»
امضای تغییرات گذشته در نحوه توزیع و ترکیب جمعیت ماموت‌های پشمالو، که با استفاده از فسیل‌ها و DNA باستانی شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که انسان‌ها انقراض این غول‌های باستانی را در برخی نواحی تا ۴۰۰۰ سال جلو انداختند.
دکتر فوردهم گفت: «ما می‌دانیم که انسان‌ها ماموت‌های پشمالو را برای گوشت، پوست، استخوان و شاخ شکار می‌کردند. با این حال، تا به امروز دشوار بود که نقش دقیق هر کدام از عوامل گرمایش اقلیمی و شکار انسان‌ها را در انقراض آن‌ها تعیین کنیم.»
این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که ماموت‌های پشمالو احتمالا در شمالگان هزاران سال بیشتر از چیزی که قبلا تصور می‌شد زنده مانده بودند؛ در زیستگاه‌هایی کوچک با شرایط اقلیمی مناسب و تراکم جمعیتی کم انسان‌ها.
دکتر جرمی آستین (Jeremey Austin)، پژوهشگر انستیتوی محیط زیست و دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، گفت:
«یافته‌های ما درباره بقای طولانی مدت در اوراسیا به طور مستقل شواهد DNA تازه منتشر شده را تایید می‌کنند که نشان می‌دهد ماموت‌های پشمالو ۵۰۰۰ سال پیش در نواحی سیبری زندگی می‌کردند. آنالیز ما ادعای مربوط به تاثیر انسان‌ها به عنوان یک محرک در کاهش جمعیت و فروپاشی محدوده جانوران بزرگ در اوراسیا در اواخر پلیستوسن را تقویت و حل می‌کند.»
او همچنین اعلام کرد که این آنالیز ادعای پیشین را رد می‌کند که تغییر اقلیم به تنهایی جمعیت ماموت‌های پشمالو را محو کرد و نقش انسان‌ها محدود به شکارچیانی بود که تیر خلاص را به آن‌ها وارد می‌کردند: «انقراض گونه‌ها معمولا نتیجه فعل و انفعالات پیچیده میان فرایندهای تهدیدآمیز گوناگون است. مسیر انقراض ماموت‌های پشمالو طولانی و دائمی بود و از هزاران سال پیش از خود انقراض آغاز گشته بود.»
⚛ @AndisheKonim
#ماموت_های #پشمالو داشتند.
«پژوهش ها نشان می‌دهد که انسان‌ها یک محرک شدید و مهم در کاهش جمعیت ماموت‌های پشمالو بودند و نقشی اساسی در زمان‌بندی و موقعیت انقراض آن‌ها بازی کردند.»
این صحبت‌های دکتر دِیمیِن فوردهم (Damien Fordham) هستند؛ پژوهشگر انستیتوی محیط زیست دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، و مرکز اکولوژی کلان (Macroecology)، تکامل و اقلیم در انستیتوی گلوب در دانشگاه کوپنهاگن.
او اعلام کرد: «ما با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، فسیل‌ها و DNA باستانی مکانیسم‌ها و تهدید‌هایی که نقش اصلی را در کاهش و سپس انقراض ماموت پشمالو داشتند را شناسایی کردیم.»
امضای تغییرات گذشته در نحوه توزیع و ترکیب جمعیت ماموت‌های پشمالو، که با استفاده از فسیل‌ها و DNA باستانی شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که انسان‌ها انقراض این غول‌های باستانی را در برخی نواحی تا ۴۰۰۰ سال جلو انداختند.
دکتر فوردهم گفت: «ما می‌دانیم که انسان‌ها ماموت‌های پشمالو را برای گوشت، پوست، استخوان و شاخ شکار می‌کردند. با این حال، تا به امروز دشوار بود که نقش دقیق هر کدام از عوامل گرمایش اقلیمی و شکار انسان‌ها را در انقراض آن‌ها تعیین کنیم.»
این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که ماموت‌های پشمالو احتمالا در شمالگان هزاران سال بیشتر از چیزی که قبلا تصور می‌شد زنده مانده بودند؛ در زیستگاه‌هایی کوچک با شرایط اقلیمی مناسب و تراکم جمعیتی کم انسان‌ها.
دکتر جرمی آستین (Jeremey Austin)، پژوهشگر انستیتوی محیط زیست و دانشکده علوم زیستی در دانشگاه آدلاید، گفت:
«یافته‌های ما درباره بقای طولانی مدت در اوراسیا به طور مستقل شواهد DNA تازه منتشر شده را تایید می‌کنند که نشان می‌دهد ماموت‌های پشمالو ۵۰۰۰ سال پیش در نواحی سیبری زندگی می‌کردند. آنالیز ما ادعای مربوط به تاثیر انسان‌ها به عنوان یک محرک در کاهش جمعیت و فروپاشی محدوده جانوران بزرگ در اوراسیا در اواخر پلیستوسن را تقویت و حل می‌کند.»
او همچنین اعلام کرد که این آنالیز ادعای پیشین را رد می‌کند که تغییر اقلیم به تنهایی جمعیت ماموت‌های پشمالو را محو کرد و نقش انسان‌ها محدود به شکارچیانی بود که تیر خلاص را به آن‌ها وارد می‌کردند: «انقراض گونه‌ها معمولا نتیجه فعل و انفعالات پیچیده میان فرایندهای تهدیدآمیز گوناگون است. مسیر انقراض ماموت‌های پشمالو طولانی و دائمی بود و از هزاران سال پیش از خود انقراض آغاز گشته بود.»
⚛ @AndisheKonim
Telegram
attach 📎
💢طرح ژنتیکی دانشمندان برای زنده کردن #ماموت های #پشمالو ی عصر یخبندان
یک شرکت نوبنیان فعال در زمینه علوم زیستی و ژنتیک قصد دارد ماموت‌های پشمالوی عظیم‌الجثه را که هزاران سال پیش منقرض شده‌اند با فناوری جدید بار دیگر به حیات بازگرداند.
دانشمندان پیشتر نقشه ژنتیکی حیوانات منقرض شده را از روی دی‌ان‌ای موجود در استخوان و لاشه‌های آنان بازسازی کرده‌اند، امری که بازگشت آن‌ها را به زیستگاه طبیعی‌شان به چشم‌اندازی قابل دسترس تبدیل کرده است.
متخصصان ژنتیکی دانشکده پزشکی هاروارد که این پروژه را در دست انجام دارند می‌گویند بازگرداندن این حیوان غول‌پیکر که ۴ هزار سال پیش از روی کره زمین محو شدند امری ممکن است.
دی‌ان‌ای استخراج شده از ماموت‌ها که در دست است به دلیل گذشت زمان بسیار تکه‌تکه و تخریب شده، به همین دلیل هدف از این ماموریت نه تولید یک ماموت دقیق بلکه ایجاد یک موجود ترکیبی زنده از فیل و ماموت با مهندسی ژنتیک است به نحوی که به لحاظ بصری کسی قادر به تشخیص تفاوت آن با اصل منقرض شده‌اش نباشد.
🔅دانشمندان برای تولید دوباره ماموت‌ها از روش CRISPR استفاده می‌کنند که ابزار انقلابی در ویرایش ژن لقب گرفته و عملکرد آن را «بازنویسی کد حیات» توصیف کرده‌اند. این روش ژنتیکی هم‌اکنون با هدف تولید اندام‌های انسانی در بسیاری از آزمایشگاه‌های پزشکی در دست اجرا است. پژوهشگران برای مثال در بیمارستان عمومی ماساچوست خوک‌های سالم را با ۳۲ تغییر در کد ژنتیکی طوری اصلاح می‌کنند که کمترین تفاوت را با بدن انسان داشته باشند تا بتوان بعدها از اندام آنان نظیر کلیه برای پیوند زدن به بیماران کلیوی استفاده کرد.
❇️دکتر چرچ دراین باره می‌گوید: «البته این کار با تلاش برای تولید ماموت متفاوت است، اما تغییراتی که باید ایجاد شوند روند مشابهی دارند.»
این متخصص ژنتیک می‌گوید باید به طور همزمان «بیش از ۵۰ تغییر» در کد ژنتیکی فیل آسیایی داده شود تا نتیجه کار ویژگی‌های لازم برای زنده ماندن و ادامه حیات در قطب شمال را داشته باشد. برای مثال دانشمندان با یک تغییر در کد ژنتیکی کاری می‌کنند که بدن فیل آسیایی خود به خود یک لایه چربی ۱۰ سانتی‌متری تولید کند تا بتواند در محیط سرد قطبی دوام بیاورد.
پژوهشگران این پروژه می‌گویند همچنین قصد دارند با یک تغییر ژنتیکی دیگر طوری این حیوان را مهندسی کنند که عاج نداشته باشد تا هدف شکارچیان عاج قرار نگیرد.
هنگامی که سلول‌ها با دقت آماده شد قرار است از نوعی رحم مصنوعی یا رحم فیل زنده برای رشد جنین استفاده شود. بارداری فیل معمولا ۲۲ ماه طول می‌کشد با این حال دانشمندان امیدوارند با پیشرفت علم رحمی ویژه برای این کار بسازند و اولین جنین را در سال ۲۰۲۷ تولید کنند.
طرح تازه در حالی ۱۵ میلیون دلار سرمایه برای آغاز جذب کرده است که شماری دیگر از دانشمندان با دیده تردید به آن نگاه می‌کنند.
موافقان این پروژه می‌گویند بازگرداندن ماموت می‌تواند به بازسازی اکوسیستم شکننده توندرای قطبی و حفظ فیل آسیایی در خطر انقراض که با ماموت پشمالو بیشترین ارتباط را دارد کمک کند. با این حال این پروژه‌ای است که سوال‌های زیادی درباره اخلاقی بودن آن مطرح است.
از طرف دیگر لاو دالن، پروفسور ژنتیک تکاملی در مرکز دیرینه‌شناسی در استکهلم که بر روی تکامل ماموت کار می‌کند با استقبال از پروژه می‌گوید این کار به لحاظ حفاظت از گونه‌های در معرض انقراض هم است با این حال «ما در مورد اینکه چه ژن‌هایی دقیقا ماموت را ماموت می‌کنند سرنخ‌های بسیار کمی داریم.»
ماموت‌های پشمالو گونه‌ای از فیل‌های منقرض‌شده از سرده ماموت‌ها هستند که بین ۲.۷ تا ۳.۴ متر ارتفاع و تا ۶ تن وزن داشتند. این موجودات که به منظور محافظت از سرما دارای لایه چربی ضخیم و موهایی بلند بودند، آخرین گونه بازمانده از ماموت‌ها به شمار می‌آمدند و ۴ هزار سال پیش منقرض شدند.
تغیرات اقلیمی و شکار توسط انسان‌ها از عواملی بود که به حیات این موجود در کره زمین پایان داد.
⚛ @AndisheKonim
یک شرکت نوبنیان فعال در زمینه علوم زیستی و ژنتیک قصد دارد ماموت‌های پشمالوی عظیم‌الجثه را که هزاران سال پیش منقرض شده‌اند با فناوری جدید بار دیگر به حیات بازگرداند.
دانشمندان پیشتر نقشه ژنتیکی حیوانات منقرض شده را از روی دی‌ان‌ای موجود در استخوان و لاشه‌های آنان بازسازی کرده‌اند، امری که بازگشت آن‌ها را به زیستگاه طبیعی‌شان به چشم‌اندازی قابل دسترس تبدیل کرده است.
متخصصان ژنتیکی دانشکده پزشکی هاروارد که این پروژه را در دست انجام دارند می‌گویند بازگرداندن این حیوان غول‌پیکر که ۴ هزار سال پیش از روی کره زمین محو شدند امری ممکن است.
دی‌ان‌ای استخراج شده از ماموت‌ها که در دست است به دلیل گذشت زمان بسیار تکه‌تکه و تخریب شده، به همین دلیل هدف از این ماموریت نه تولید یک ماموت دقیق بلکه ایجاد یک موجود ترکیبی زنده از فیل و ماموت با مهندسی ژنتیک است به نحوی که به لحاظ بصری کسی قادر به تشخیص تفاوت آن با اصل منقرض شده‌اش نباشد.
🔅دانشمندان برای تولید دوباره ماموت‌ها از روش CRISPR استفاده می‌کنند که ابزار انقلابی در ویرایش ژن لقب گرفته و عملکرد آن را «بازنویسی کد حیات» توصیف کرده‌اند. این روش ژنتیکی هم‌اکنون با هدف تولید اندام‌های انسانی در بسیاری از آزمایشگاه‌های پزشکی در دست اجرا است. پژوهشگران برای مثال در بیمارستان عمومی ماساچوست خوک‌های سالم را با ۳۲ تغییر در کد ژنتیکی طوری اصلاح می‌کنند که کمترین تفاوت را با بدن انسان داشته باشند تا بتوان بعدها از اندام آنان نظیر کلیه برای پیوند زدن به بیماران کلیوی استفاده کرد.
❇️دکتر چرچ دراین باره می‌گوید: «البته این کار با تلاش برای تولید ماموت متفاوت است، اما تغییراتی که باید ایجاد شوند روند مشابهی دارند.»
این متخصص ژنتیک می‌گوید باید به طور همزمان «بیش از ۵۰ تغییر» در کد ژنتیکی فیل آسیایی داده شود تا نتیجه کار ویژگی‌های لازم برای زنده ماندن و ادامه حیات در قطب شمال را داشته باشد. برای مثال دانشمندان با یک تغییر در کد ژنتیکی کاری می‌کنند که بدن فیل آسیایی خود به خود یک لایه چربی ۱۰ سانتی‌متری تولید کند تا بتواند در محیط سرد قطبی دوام بیاورد.
پژوهشگران این پروژه می‌گویند همچنین قصد دارند با یک تغییر ژنتیکی دیگر طوری این حیوان را مهندسی کنند که عاج نداشته باشد تا هدف شکارچیان عاج قرار نگیرد.
هنگامی که سلول‌ها با دقت آماده شد قرار است از نوعی رحم مصنوعی یا رحم فیل زنده برای رشد جنین استفاده شود. بارداری فیل معمولا ۲۲ ماه طول می‌کشد با این حال دانشمندان امیدوارند با پیشرفت علم رحمی ویژه برای این کار بسازند و اولین جنین را در سال ۲۰۲۷ تولید کنند.
طرح تازه در حالی ۱۵ میلیون دلار سرمایه برای آغاز جذب کرده است که شماری دیگر از دانشمندان با دیده تردید به آن نگاه می‌کنند.
موافقان این پروژه می‌گویند بازگرداندن ماموت می‌تواند به بازسازی اکوسیستم شکننده توندرای قطبی و حفظ فیل آسیایی در خطر انقراض که با ماموت پشمالو بیشترین ارتباط را دارد کمک کند. با این حال این پروژه‌ای است که سوال‌های زیادی درباره اخلاقی بودن آن مطرح است.
از طرف دیگر لاو دالن، پروفسور ژنتیک تکاملی در مرکز دیرینه‌شناسی در استکهلم که بر روی تکامل ماموت کار می‌کند با استقبال از پروژه می‌گوید این کار به لحاظ حفاظت از گونه‌های در معرض انقراض هم است با این حال «ما در مورد اینکه چه ژن‌هایی دقیقا ماموت را ماموت می‌کنند سرنخ‌های بسیار کمی داریم.»
ماموت‌های پشمالو گونه‌ای از فیل‌های منقرض‌شده از سرده ماموت‌ها هستند که بین ۲.۷ تا ۳.۴ متر ارتفاع و تا ۶ تن وزن داشتند. این موجودات که به منظور محافظت از سرما دارای لایه چربی ضخیم و موهایی بلند بودند، آخرین گونه بازمانده از ماموت‌ها به شمار می‌آمدند و ۴ هزار سال پیش منقرض شدند.
تغیرات اقلیمی و شکار توسط انسان‌ها از عواملی بود که به حیات این موجود در کره زمین پایان داد.
⚛ @AndisheKonim