اندیشیدن تنها راه نجات

ادامه‌ی 👆

#پلاتیپوس یا #نوک_اردکی
یا اُرنی‌ترنگ به انگلیسی :
#Platypus
جانوری است پستاندار از رده‌ی پستانداران ، راسته‌ی تک سوراخ سانان
Monotremata
و خانواده نوک‌اردکیان
Ornithorhynchidae
که در جنوب خاوری استرالیا و جزیره‌ی تاسمانی در کنار نهرها و رودها، زندگی می‌کند. درازای این جانور از نوک تا دم به ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر می‌رسد. وزنش یک تا دو کیلوگرم است. بدنش پوشیده از موی کوتاه، نرم و قهوه‌ای‌رنگ و دمی پهن دارد. نوک پهن و به شکل نوک مرغابی است. لبۀ جلویی نوک این جانور دارای عصب‌های حساسی است که در یافتن غذا به جانور کمک می‌کند. غذای نوک‌اردکی شامل کرم‌ها ، حشره‌ها ، نرم‌تنان ، خرچنگ‌های ریز و برخی دیگر از جانوران آبزی است.
این جانور نوکی شبیه به نوک اردک دارد و به همین دلیل، نوک‌اردکی نامیده می‌شود. دارای پاهای پره‌دار است و تخم نیز می‌گذارد؛ ولی با همه این ویژگی‌ها با اردک خویشاوندی ندارد چون پرنده نیست، زیرا به جای دو پا، چهار پا، و به جای پر، مو دارد. نوک‌اردکی در حالت وحشی فقط در استرالیا و جزیره تاسمانی یافت می‌شود. سال‌ها بود که حتی در باغ وحش‌های کشورهای دیگر نیز پیدا نمی‌شد. نوک‌اردکی جانوری گوشه‌گیر است و نگهداری و مراقبت از آن آسان نیست. برخی از نخستین مهاجران  استرالیا ، پوست چند تا از آن‌ها را برای دانشمندان انگلستان فرستادند. دانشمندان ابتدا خیال کردند که این مهاجران به قصد شوخی نوک پرنده‌ای را به پوست پستانداری وصل کرده‌اند. در استرالیا زمانی پیش از حال حاضر، تعداد نوک‌اردکی‌ها زیاد بود اما بسیاری از آن‌ها را به خاطر پوستشان کشته شدند. اکنون قوانینی برای حفاظت آن‌ها وضع شده‌است. نوک‌اردکی بیشتر وقت خود را در آب به سر می‌برد و شناگر و غواص توانمندی است. از کرم و خرچنگ خاردار و سایر جانوران کوچک تغذیه می‌کند. آن‌ها بر کناره‌های رودها و جویبارهایی که در آنجا زندگی می‌کنند، دالان‌های درازی برای لانه خود حفر می‌کنند. نوک‌اردکی ماده هر بار فقط یک یا دو تخم می‌گذارد. با آنکه تقریباً شصت سانتی‌متر طول دارد، تخمش بسیار کوچک است و از دو و نیم سانتیمتر درازتر نیست. البته نوزادی که از تخم بیرون می‌آید، کوچک است؛ ولی با سرعت زیاد رشد می‌کنند و مانند نوزاد سایر پستانداران از پستان مادر شیر می‌خورند. زمانی که نوزادان خیلی کوچکند، مادر در زمان شیر دادن آنها را با دمش بی‌حرکت نگه می‌دارد.
نوک‌اردکی بالغ دندان ندارد و غذایش را به کمک نوک سفتش خرد می‌کند و می‌خورد. نوک‌اردکی نر بزرگ‌تر از نوک‌اردکی ماده است و پاهای عقبی آن هر کدام یک خار دارند که به یک کیسه زهر متصل است. نوک‌اردکی ماده در بهار یک تا سه تخم می‌گذارد، قطر هر تخم دو سانتیمتر است و پوستی سفید و چرم‌مانند دارد. حیوان ماده معمولاً هفت تا ده روز روی تخم‌ها می‌خوابد. نوزاد نوک‌اردکی به کمک دندانی که در فک بالا دارد، پوسته‌ی تخم را پاره می‌کند. برهنه و نابینا و ناتوان به دنیا می‌آید و سه سانتی‌متر طول دارد و از شیری که از سوراخ های شکم مادر تراوش می‌شود، تغذیه می‌کند. عمر نوک‌اردکی ها حدود ده سال است. چنگال‌ها در پاهای عقبی مجهز به زهری هستند که در صورت برخورد اثر دردناکی دارند.این جانور مانند موش کور، در تونل‌هایی که می‌کند زندگی می‌کند، با این تفاوت که یک سوی این تونل‌ها به آب منتهی می‌شود.دو یا سه تخم را در انتهای لانه می‌گذارد که چسبناک و نرم هستند.نوزادان پس از خروج از تخم، با لیس زدن خز مادر شیری را که از آن تراوش می‌شود می‌خورند.در طول تکامل(دگرگونش) جانوران بسیاری از مهر‌ه‌داران معده خود را از دست داده اند. نوک اردکی یا پلاتیپوس نیز معده ندارد، و نزدیکترین خویشاوندانش، اکیدنه‌ی خاردار، نیز معده ندارد.نوک‌اردکی چشمانی تیزبین دارد، اما آن‌ها را فقط زمانی که در خشکی یا روی آب است، باز می‌کند. این جانور در زیر آب به حس لامسه‌اش یا حس ویژه‌ای که به کمک آن پالس‌های ضعیف‌الکتریکی ساطع شده از صید را ردیابی می‌کند تکیه دارد.

لینک این پست در کانال اینستاگرام اندیشه :

https://www.instagram.com/p/Cne98Uirux5/?igshid=YmMyMTA2M2Y=



⚛ @Andishekonim

دانشمندان بریتانیایی #نوک #انگشت
#مصنوعی با حس #لامسه مشابه
#پوست #انسان ساختند.


نیتن لپورا»، استاد رباتیک و هوش مصنوعی دانشگاه بریستول که رهبری این تحقیق را برعهده داشته، درباره این فناوری می‌گوید: «چاپ سه بعدی پوستی که قابل لمس باشد، امکان ساخت ربات‌هایی را فراهم می‌کند که چالاک‌ترند و می‌توانند با ایجاد حس داخلی لمس عملکرد دست‌های مصنوعی را بهبود ببخشند.»
تیم لپورا می‌گوید سرانگشت آن‌ها می‌تواند سیگنال‌های عصبی را مشابه اعصاب حسی واقعی تولید کند.
اگرچه پژوهشگران می‌گویند شباهت بسیار زیادی میان سیگنال‌های عصبی سرانگشت مصنوعی و انگشتان واقعی انسان وجود دارد، ولی فناوری هنوز در تشخیص جزئیات به حساسیت بدن انسان نرسیده است. لپور متذکر می‌شود: «حس ربات کمی مبهم‌تر از حس انسان است.» او باور دارد بخشی از این مشکل به ضخامت بیشتر پوست مصنوعی در مقایسه با پوست انسان برمی‌گردد. بنابراین محققان باید پوست مصنوعی را به مقیاس میکروسکوپی ببرند.
نیتن لپورا می‌گوید: «هدف ما این است که پوست مصنوعی را به سطح پوست واقعی یا حتی بهتر از آن برسانیم.»



⚛ @AndisheKonim