اندیشیدن تنها راه نجات

▪️اگر کسی به طور عقلانی به میرایی و فناپذیر بودن بیاندیشید،
به نظر #اپیکور، درمی یابد که پس از مرگ چیزی جز فراموشی و نسیان وجود ندارد،
و "بیهوده است که از قبل نگران چیزی باشیم که چون فرا رسد مشکلی نمی آفریند".
بی معناست اگر پیشاپیش از حالتی بترسیم که هرگز تجربه نخواهیم کرد:

"برای کسی که واقعا دریافته باشد در مرگ چیز هولناکی وجود ندارد، هیچ چیز هراسناکی هم در زندگی وجود ندارد".

👤 #آلن_دو_باتن


⚛ @AndisheKonim

‍ ▪️ #فردریش #نیچه می گوید:

برای اعتقاد به اینکه شراب شادی آور است باید مسیحی بود،یعنی به چیزی عقیده داشت که نزد من کاملا موهوم است.
این روزها مسیحی بودن ناشایست است.
الکل و مسیحیت،دو مخدر بزرگ اروپا هستند.

چگونه عهد جدید (انجیل) در هنگام رویارویی با سختی ها به ما تسلی می دهد؟با بیان اینکه خیلی از این سختی ها اصلا سختی نیستند بلکه فضیلت هستند:

اگر کسی نگران ترس و کمرویی است عهد جدید می گوید:
خوشا به حال حلیمان، زیرا آنان وارث زمین خواهند شد (متی،باب5،آیه5).

به روایت نیچه،مسیحیت از افکار بردگان ترسوی امپراطوری روم نشات گرفته است،بردگانی که دل و جرئت صعود،به ارتفاعات را نداشتند و بنابراین برای خودشان فلسفه ای ساختند که ادعا می کرد رفتارهای حقیرانه ی آن ها دلپذیر است.آنها می خواستند از مولفه های واقعی رضایت خاطر (مقام،رابطه ی جنسی،مهارت عقلانی و فکری،خلاقیت) بهره مند شوند،ولی شجاعت نداشتند سختی هایی را تحمل کنند که لازمه ی این چیزهای خوب است.بنابراین،عقیده ی ریاکارانه ای را رواج دادند که همان چیزی را لعن و نفرین می کردند که دوست داشتند؛ولی آن قدر ضعیف بودند که نمی توانستند برای کسب آن مبارزه کنند،و همزمان چیزی را می ستودند که دوست نداشتند.ولی تصادفا از آن بهره مند بودند."ضعیف بودن" به "خوب بودن"،"حقارت" به "فروتنی" و فرمانبرداری از افراد مورد تنفر، به اطاعت و به بیان صریح نیچه "ناتوانی از انتقام گیری" به "بخشایش" بدل شد.به هر احساس ضعفی روکشی از نامی تطهیر کننده دادند و آن را چنین به شمارآوردند:"عملی اختیاری چیزی خواستنی،انتخابی،نوعی عمل،نوعی موفقیت" .مسیحیان معتاد به مذهب راحت طلبی در نظام ارزشی خود به چیزی الویت دادند که آسان بود نه مطلوب،و به این ترتیب زندگی را از قوایش تهی ساختند.

داشتن دیدگاه مسیحی درباره ی سختی محدود به مسیحیان نیست.این امر نوعی امکان روان شناختی همیشگی است.همه ی ما در چنین مواردی مسیحی می شویم: وقتی نسبت به چیزی ابراز بی تفاوتی می کنیم که در خفا بدان مشتاقیم ولی از آن بی بهره هستیم،وقتی سرخوشانه می گوییم به عشق یا مقام ،پول یا موفقیت،خلاقیت یا تندرستی احتیاج نداریم _در حالی که طعم تلخی گوشه های دهانمان را جمع می کند.

نیچه می خواست بگوید چگونه با مشکلات خود روبرو شویم؟او از ما می خواست همچنان به چیزهای مورد علاقه خود عشق بورزیم،حتی وقتی آن ها را در اختیار نداریم و ممکن باشد که هرگز بدانها دست پیدا نکنیم.به عبارت دیگر در برابر وسوسه ی تحقیر و شریرانه نامیدن خوبی هایی که دستیابی بدانها دشوار است مقاومت کنیم.شاید زندگی خود نیچه بهترین مثال این الگوی رفتاری باشد.

👤 #آلن_دو_باتن
📚 #کتاب #تسلی_بخشی_های_فلسفه


⚛ @AndisheKonim