👤#ابوتراب_خسروی، نویسنده و داور نخستین دورۀ جایزۀ ادبیات اقلیت در
گفت
وگو با دبیرخانۀ این جایزه:
🔸همینکه مجالی پیدا میشود که عدهای به مشکلات و مسائل زندگی کودکان کار فکر کنند، بسیار مغتنم است. این جشنواره کمک میکند به ایجاد جریانی از مفاهمه که به این موضوع فکر شود. واقعیت این است که کسانی که دارند این جشنواره را برگزار میکنند، به این قضیه فکر کردهاند و من به آنان دستمریزاد میگویم. همین که یک جشنوارۀ داستانی به این قضیه اختصاص پیدا کند، به اعتقاد من خیلی خوب است و باعث میشود که عدهای به این قضیه فکر کنند و آغاز حل مشکلات فکر کردن و تفکر است.
🔸مالرو میگوید، ایجاز، احترام به خواننده است. وقتی که ما داستانهای چند کلمهای مینویسیم در واقع به نوعی ایجاز را به کار میگیریم و تمرین ایجاز میکنیم. به نظر من این برای یک داستاننویس تمرین و ممارست خیلی خوبی است. از طرف دیگر در روزگار شتابزدۀ ما که زندگی به نوعی زندگی در تعجیل و شتاب است، این نوع از نوشتن مورد علاقۀ مخاطبان قرار گرفته و علاقهمند دارد.
🔸در واقع نویسنده باید بتواند یک پلات داستانی را در مجال همان چند کلمه ایجاد کند و بتواند شدت تأثیر ایجاد کند. الگوی آرمانی این است که در مجال آن چند کلمه بتواند پلاتی را وضع کند که بر مخاطب شدت تأثیر داشته باشد.
🔸ادبیات در هر شکلش مفاهمه است. هنر در هر شکلش مفاهمه است. اگر ما بتوانیم مفاهمهای فراگیر در جامعه ایجاد کنیم و به این مفاهمه کمک بکنیم، و درواقع به درک حضور دیگری دست یابیم، طبعاً در توسعۀ معنا و توسعهی معنویت مؤثر خواهیم بود.
متن کامل این
گفت وگو را در سایت ادبیات اقلیت بخوانید:
👇🏽http://www.aghalliat.com/4695-2/🔺prize.aghalliat.com🔹 @aghalliat 🔸 @jamiatdefaa#باکودکان_کار #کودکان_کار #جایزه_ادبیات_اقلیت#جشنواره_داستان_پانزده_کلمه ای
#گفت_وگو