راوی‌ نامه🪄

نفر بعدی شمایید و این بار برای شمایی می نویسم که ته تغاری و چراغ این خانه اید.
سلام عزیزکم.سلام نور چشمم.سلام برادرکم.امیدوارم احوالتان خوب باشد و بدانید که اگر شما این گونه باشید،ما هم قطع به یقین خوبیم.
اولین بار است که آن ‌قدر از هم دور افتاده ایم.اولین بار است که آخرین بوسه و آغوشمان را از یاد برده ام.اولین بار است که این دل لامذهب این‌قدر هوای شما را کرده است.
قبل از شما خواهر بودم و قبل از شما برادر داشتم ولی شما که بودید که تکراری نشدید؟شما که بودید که در قلب من این گونه رخنه کردید؟شما که بودید که مالک روح من شدید؟شما مگر یکی نیستید،پس چرا من طوری در چنگ شما ام که انگار همه اید؟
نقل و نباتید.عسل سبلانید.قند فریمانید.بیمِ آن دارم که مبادا قطره آبی بهتان اصابت کند و بالفور حل شوید.قند روز های تلخ شمایید،غلط کرده اند که این عنوان را به دیگری بچسبانند!شما برادر خوشمزه و کوچک منید و من کوچکِ شما‌ ام!
قصد آن دارم که بگویم شما هیچ گاه تنها برادر نبودید.گاه آن‌قدر ترس شما در دل دارم که انگار پسر من هستید؛پسری که مادرم آن را به من هدیه داده،پسری که ذوق قد کشیدن و سبز شدن پشت لبش را دارم.در هر حال اضطراب شما را دارم؛که جگر گوشه ام چه می خورد؟کجا می خوابد؟اصلا خوب می خوابد؟زبانم لال غم که در دل ندارد؟کسی که اذیتش نمی کند؟برادر!باور بفرمایید که من مرده باشم ولی خم به ابروی کمان شما نیاید.من مرده باشم ولی قامت رعنای شما خم نشود.
خاطر خواهر را کم نمی خواهید و این،قند در دلم آب می کند.نظر خواهر را کم جویا نیستید و این،ذوق مرگم می کند.عنایت خاصه به خواهر دارید و این از بنده نوازی شماست.که بنده چه می خواهد جز نیم نگاهی از خداوندش؟
حال بغض شما را در گلو دارم و برادر!می ترسم از روزی که شما در آن نباشید.برادر شما باشید و اصلا در جبهه مقابل باشید.شما باشید و اصلا قاتل غاضب من باشید.شما باشید و اصلا این گردن من و این تیغ شما،بزنید و خون من را حلال کنید و گوشت قربانی را صدقه بدهید که گوشت و خون این قربانی دربرابر شما تحفه ای بی ارزش بیش نیست.
خواهرتان ام.مادر دومتان ام.مدیون باشید اگر گره ای داشته باشید و به من نگویید؛جفت دستانم قطع باشند هم با دندانم باز می کنم آن گره را.راهتان خار داشته باشد هم این بدن من فرش شماست.پا بگذارید و لگدمال کنید که خار برای پای مبارک شما نیست.مبادا حس کنم روزی را آخر عمرتان ببینید که به خدا قسم آخر عمر من می آید.که قیامت من می آید.
هیچ گاه فراموش نکنید که دوستتان دارم.هیچ گاه از یاد نبرید که جان من وصل است به جان شما.خوب از خودتان مراقبت کنید که شما خانه ی دوم من اید و من هیچ گاه شما را ترک نمی کنم،حتی بعد از مرگ.
از طرف یه دانه خواهر شما، ستایش.
پنج شنبه بیستم دی ماه ۴۰۳ ، در کتابخانه.
#راوی_نامه

نوبت شماست و این بار برای شما می نویسم برادر! که بزرگتر بعدی شمایید.
سلام اخوی.امیدوارم که پرکار و پویا باشید چرا که وقتی این گونه باشید،حالتان حتمی خوب است.
سیصد و شش کیلومتر فاصله داریم ولی این اعداد و ارقام سگ که باشند که بخواهند بین ما جدایی بیندازند برادر؟من یمینم و شما یسار ولی از کی تا به حال جهات جغرافیایی برای ما آدم شدند؟
برادر!من نمی دانم برای شما چه معنایی دارم ولی عاشق به دنبال معنای خودش در رابطه نیست.عاشق هر چه می بیند معشوق است و من تنها می دانم که تنها شما را می بینم.عاشق اختلاف نمی شناسد و من اصلا جز شما چیزی نمی شناسم.
من از موجودیت شما وجود دارم برادر.مغز من را کم تیلیت نمی کنید اما مغز من تقدیم شما.اعصاب من را کم لگدمال نمی کنید اما اعصاب من تقدیم شما.این جان بی ارزش صد بار فدای شما.
اگر ترسی هجوم بیارد بر من،این شمایید که من را در آغوش خود پنهان می کنید.اگر غمی روا شود بر من،این شمایید که دستان خالی ام را پر می کنید.اگر بلایی نازل شود بر من،این شمایید که هیچ گاه از کنار من جُم نمی خورید.به قول شاعر اگر آسمان من ستاره نداشته باشد،این شمایید که با چراغ قوه بالاسر من می ایستید.
خاطرتان را کم نمی خواهم.اصلا هر خیر و شری مربوط به شما باشد،آن را کم نمی خواهم.تعصبتان هم زیادی می کشم.عنود و حسود و بدنظر و تنگ چشم هم داشته باشید چشمش را کور،دنده‌اش را نرم،زبانش را گره و ساق پایش را قلم می کنم.می دانید که می کنم!نگاه چپ هر موجودی به شما کافی است تا آن را ناموجود کنم؛تا از صفحه ی روزگار آن را محو کنم.اذن بدهید تا انجام دهم.
چند وقت پیش خوابی دیدم که بلا داشت به سمت شما و برادر دیگرمان نزدیک میشد و شما هر دو خواب بودید.نمی دانید با چه سرعتی خود را در دامان بلا انداختم تا شما آسیبی نبینید.خواب و بیداری ندارد برادر! پایش برسد خود را در آتش میندازم تا شما خط و خش برندارید؛تا زبانم لال یک مو از سر شما کم نشود.
آخر هر نامه ای باید با دوستت دارم تمام شود؛من می نویسم دوستتان دارم ولی شما قول بدهید که تا آخر حرفم را بروید.
از طرف یه‌دانه خواهر شما ، ستایش.
شنبه هجده آذر ۴۰۳ ، در خوابگاه.
#راوی_نامه

هی می نویسم و هی پاک می کنم و این یعنی اوضاع خوب نیست.

گوش،قطار من است.
به هر که سیلی نیست،
بگو سوار شود.

امشب در همین لحظه در حالی که قلبم از دلتنگی مچاله است برای شما می نویسم؛برای شما مادر!
نیستید و امروز بسیار یاد شما کردم.نیستید و امروز در دلم نمی توانستم قربان موهای فر قهوه ای‌تان بروم.نیستید و دنیا به کامم زهر مار است.
در خانه ای که شما خانم و مادرش هستید نیستم.در خانه ای که بدون شما پشیزی ارزش ندارد نیستم و از این بابت دلتنگم.دلتنگم که نیستم تا پیاز غذاهای لذیذ شما را خرد کنم،نیستم تا لباس هایی را که شسته اید و بوی گل می دهد را روی بند پهن کنم،نیستم تا با هم روتختی ها را بکشیم،نیستم تا شما لباس ها را تا کنید و من آن‌ها را در کشو ها بگذارم،نیستم تا پاهای خسته ی شما را که رنجتان می دهد ماساژ دهم؛مادر!نیستم تا نوکری شما را بکنم!
بغض در گلویم نشست مادر!یاد روزهایی می افتم که به اندازه ی کافی شما را نمی پرستیدم.اشک هایم جاری می شود مادر!آخر احساس می کنم که برای دوست داشتن شما نهایتی وجود ندارد و هر چقدر هم که شما را دوست بدارم،باز کم است.یاد بی مهری هایی که در گذشته در حق شما کردم می افتم و باتحکم و بدون ذره ای تردید می گویم خاک هر دو عالم بر سرم مادر.
گفته بودم زحمت هایی که می کشید همیشه من را شرمنده می کند؟اگر نگفته بودم،حالا می گویم.شما واقعا زحمتکش اید و من در این باب اصلا به اینکه می گویند «وظیفه پدر مادر است.» اعتقاد ندارم چون بخش اعظم کارهایی که برای من می کنید لطف است،نه وظیفه!شما اگر دستان خداوند نیستید،چه اید؟شما اگر فرشته ی بهشتی نیستید،چه اید؟به من بگویید که شما اگر تمام عمر من نیستید،چه اید؟
مادر!به دعاهایتان محتاجم.به آغوش گرمتان محتاجم.به دستان نرمتان محتاجم.محتاج دوباره دیدنتان هستم،به خدا!مادر می دانید که انسان خجولی هستم ولی به محض اینکه ببینمتان و نمی دانم که این دیدار کِی است،شما را طوری سفت در آغوش می کشم که درنهایت همان جا حل شوم.حل شوم و صاف ریخته شوم زیر پای شما.
تصدق شما شوم مادر،فراموش نکنید که دوستتان دارم.
یگانه دختر شما،ستایش.
#راوی_نامه
پ.ن: نامه ای که ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ نوشته شد و مایل بودم که این جا هم وجود داشته باشد.

سر و صداهای اتاق بغلی سرسام آور است و منتظرم تا ته چین اسفناج هم اتاقی ام گرم شود.معده ام دارد روده ام را می خورد و پاهایم زق زق می کنند.خوابم می آید ولی کمین کرده ام که همین غذا را خوردم روی تخت فلزی ام بخوابم.پلک هایم سنگینی می کنند و بی خوابی کلافه ام کرده است.
از منزل نه بسیار دور و نه بسیار نزدیکم و انگار بلاتکلیفی فال همیشگی فنجان ماست.نه دلم تنگ می شود و نه خوش خوشانم است.اصلا نمی دانم به چه جا تعلق دارم که بتوانم برنامه ای بریزم.کارهایم نصفه نیمه رها شده.زندگی ام روی هواست و نمی دانم این وضع تا کی قرار است ادامه پیدا کند.
دروغی ساخته ام که تبدیل به توده ای بدخیم شده و هر روز بزرگ و بزرگتر می شود و حالا عمیقا به این پی برده ام که منشا دروغ،ترس است.نه می توانم ماجرا را رها کنم و نه می توانم دروغم را رو کنم.پس سعی می کنم بیخیال باشم و غم فردا را فردا بخورم که الحق بیخیالی موهبتی بزرگ است.
#راوی_نامه حوالی ساعت ۱۴ ، شنبه نوزده آبان ۴۰۳ ، در خوابگاه

سلام خدای من.
این بار برای شما می نویسم به این سبب که شکایت و گله از شما زیاد کرده ام-و زر زیادی زده ام.شما می شناسید و می دانید که هنگام نزول بلا زرزروی به تمام عیار می شوم-این را هم بگم ها!قرار نیست دیگر با شما دعوا نکنم و بدبختی هایم را نزدتان نشمارم و شما را مقصر نکنم و از شما توضیحی نخواهم!بنده ای سلیطه آفریدید و کاری‌ست که شده است.
اما با این وجود قرار هم نیست که عذرخواهی نکنم.سگی نیستم که استخوان بدهید و دستتان را گاز بگیرم.سگ باوفایی هستم که واق واق می کند اما همه اش طبل تو خالی‌ست و یک تار موی شما را نه می خواهد و نه می تواند که بفروشد.
خدای عزیزم!می دانم که خیلی می دانید.می دانم که حواستان به من هست؛ولی فقط خودتان می دانید که چند بار لبه ی پرتگاه بوده ام و دستانم را گرفته اید.فقط خودتان می دانید که چند بار در نزدیکی لجن بوده ام و شما مرا در آغوشتان محکم گرفته اید.فقط خودتان می دانید که چندبار مرهم زخم هایم شده اید.فقط خودتان می دانید چند بار دست روی دست های لرزان من گذاشتید.فقط خودتان می دانید چه چیزی قسمت من بوده و چه چیزی نه.وقتی من این قدر نادانم و شما آن قدر دانایید من چگونه می توانم از شما شکایت کنم؟با زبانی که خودتان به من داده اید؟
من عذرخواهم اگر این زبان کوچک گاهی شما را منکر می شود-اصلا کاش لال شود-من عذرخواهم که این سر تهی گاهی شما را از یاد می برد-کاش بریده شود-من عذرخواهم اگر این قلب گاهی به شما عشق نمی ورزد-کاش سنگ شود-.
عبد و عبیدتان هستم،سر و سرور شمایید.خاک درگهتان هستم،در و زر شمایید.جوان و جاهل هستم،پیر و عاقل شمایید.مبادا فکر کنید در یادتان نیستم.مبادا فکر کنید خاطرتان را نمی خواهم.مبادا غد و غد بازی هایم را باور کنید.مبادا مهرتان را از من دریغ کنید.صاحب جان و تن من شمایید مبادا که مرا به حال خود رها کنید.
#راوی_نامه شنبه ، بیست و هفت مهر ۴۰۳

تشکر.دست شما درد نکند آقای خدا.بقیه اش را نمی خواهم ببینم.تا الان هم زیادی دیده ام.به جان خودتان صرف شد.بدبختی ها و بدحالی ها نوش جانمان شد.راستش از شما انتظار نداشتم.به امید طلا زیادی تحمل کرده ایم؛در ادامه طلا هم باشد نمی خواهم.
#راوی_نامه سه شنبه، بیست و چهار مهر ۴۰۳

آقای چاوشی!
من اگر صد تا دهن داشتم هر صد تا رو تقدیم شما می کردم سرویس کنید.

عشق و حال هایم را کرده ام و باز به وقتِ چسناله اینجا را انتخاب کرده ام.پناهی جز نوشتن نداشتم و ندارم.
وطنم را می پرستم در حدی که برایش جان خود را بر کف می گذارم،ولی اگر هنگام زاده شدنم حق انتخاب داشتم این وطن انتخاب من نبود.
خانواده ام را دوست دارم و کافی است تا کسی اذیتشان کند تا جلاد شوم،ولی اگر میشد هنگام تولد خودم انتخاب کنم این خانواده انتخاب من نبود.
زار و زندگی ام را دوست ندارم.وضعیتی را که در آن هستم دوست ندارم.اینکه در گوه دست و پا بزنم را دوست ندارم.موقعیتی را که در آن آرامشی نمی بینم دوست ندارم.کسانی را که هارت و پورت می کنند را دوست ندارم.اینکه می بینم برای کسی ارزشی ندارم،این دیدن را دوست ندارم.
گوش هایم نم اشک های داغم را میزبان می شوند.هوا برایم سنگین است و راه گلویم تنگ.این بغض کثافت را قورت می دهم.اصلا آدم ها می دانند که چه قدر کلمه ها اهمیت دارند؟بعید می دانم!فقط می دانم باید سگ بشاشد به این زندگی.
#راوی_نامه پنجشنبه، دوازده مهر ۴۰۳

سلام ‌پدر.امیدوارم حالتان خوب باشد ولی حال من هیچ خوب نیست.اگر ادامه می دهم برای این است که اگر این کار را نکنم بعدا شرمنده ی خودم و شما می شوم.
اولین باری است که برایتان نامه می نویسم.دلم برایتان بسیار تنگ است.به قدری دوستتان دارم که حتی اگر پیشتان هم باشم دلم برایتان تنگ می شود.به قدری دوستتان دارم که کنار شما ستایش بیست ساله نیستم،طفلی پنج ساله ام.پیشتان راحت می خندم و راحت می گریم و این یعنی شما امن ترین انسان زندگی من هستید.همیشه وقتی متوجه می شوم که پا در خانه می گذارید،دو پای دیگر که چه عرض کنم دو بال در می آورم و به سوی شما پرواز می کنم چون که دیدن شما مثل آب حیات است،زندگی می بخشد.
اگر از من بپرسند اولین بار چه کسی را دوست داشتی می گویم پدرم.اگر از من بپرسند بیش از همه چه کسی را دوست داری می گویم پدرم.اگر بپرسند اولین نفر چه کسی بود که تو را دوست داشت باز هم می گویم پدرم.
پدر!به خداوند قسم که مقدس هستید.به خداوند قسم که برایتان جان می دهم.اگر دروغ بگویم خدا جان مرا بگیرد.اگر زبانم لال روزی شما نباشید،من هم نیستم پدر.بیچاره می شوم.یتیم می شوم.بی کس و کار می شوم.خاکی می شوم که همه لگدش می کنند و می روند.
پدر آن قدر برایم بزرگید که با خنده ی شما می خندم و با ناراحتی شما ناراحت می شوم.وقتی می بینم خسته اید غم دنیا بر سرم تلنبار می شود،اصلا پنچر می شوم.
پدر!همیشه سعی کردم با شخصیت شر و شیطانی که دارم،عاقل و بالغ هم باشم.همیشه سعی کردم طوری باشم که شما از من راضی باشید و بگویید دختری که من دارم را هیچکس ندارد.همیشه خواستم به گونه ای باشم که اعتمادتان از من قطع نشود و خدانکرده از چشمانتان نیوفتم.اگر بی ادبی ای کردم،مرا ببخشید.اگر جایی از دست من ناراحت شدید،مرا ببخشید.اگر نتوانستم دختر خوبی برایتان باشم،مرا ببخشید.
پدر!روزهای سخت کم نداشتم و قطعا روزهای سخت تری خواهد آمد.خواستم بگویم که من تا به اینجا فقط برای خودم تلاش نکردم.یکی از انگیزه هایم دیدن لبخند شماست،دیدن رضایت شماست.یکی از کسانی که مدام جلوی چشمم بود تا زودتر بیدار شوم و دیرتر به خواب بروم،شما بودید.چه خر من از پل بگذرد،چه نه،من دست از تلاش نمی کشم‌ پدر.مدام تلاش خواهم کرد تا سرم بالا باشد،تا موفق و موفق تر شوم.تا قله ی قاف باشد می روم.تا قعر زمین باشد می روم.می روم و کسی مرا نمی ترساند.پستی و بلندی هیچ راهی مرا نمی ترساند.نمی تواند که بترساند.این ها را گفتم که بدانید و بابت من هیچ وقت نگرانی نداشته باشید و فکرتان هیچ گاه مشغول نباشد.
الگویید پدر!عرقی که می ریزید آن قدر مقدس است که می توان با آن وضو گرفت و به نماز ایستاد.دستانتان هر چه قدر هم زبر باشد برای من مانند پر قو است.بوسه به صورت شما در هر جا برای من واجب است.من کعبه در خانه دارم و طواف به دور شما بر من واجب است.
در آخر می گویم که دوستتان دارم،چون آخر هر نامه ای باید با دوستت دارم تمام شود.
از طرف یه‌دانه دختر شما،ستایش
#راوی_نامه
پ.ن:نامه ای که در تیر ماه نوشته شد و دوست داشتم در اینجا یادگاری بماند.

سعی می کنم قلبم و قلمم را به هم پیوند دهم.
آسمان هنوز هم مثل قبل آبی است.پس چرا آسمان قلب من آبی نمی شود؟
اگر کتاب ها و موسیقی نبودند اصلا من زنده می ماندم؟اگر اشک نبود که یا ورم می کردم یا بغض مرا با دستانش خفه می کرد.
حداقل دوستانی خوب دارم؛بهتر از برگ درخت؟نه!خیلی بهتر از این حرف ها!کاش میشد تک تک بهشان بگویم می دانم که دراز مدتیست گوشت تلخ شده ام ولی تحملم کنید!می رسد زمانی که شیرین شوم.می رسد وقتی که آسمان قلبم آفتابی باشد.اندکی صبر؛شاید سحرم نزدیک باشد.
#راوی_نامه یکشنبه،هجده شهریور ۴۰۳

نمی توانم بنویسم.
انگار زندگی قلمم را شکسته و دارد قاه قاه به حال و روزم می خندد.

مهمانی بودیم و خوش موقع برگشتیم.شارژ اجتماعی بودنم داشت تحلیل می رفت و ماسک شاداب بودنم داشت شل می‌شد.حالا که پشت میزم هستم و می توانم هر کاری دوست داشتم بکنم،همه چیز بهتر است.
یک کتاب تمام کردم و کتاب دیگری شروع کردم و الان حس می کنم همان آدم سابقم.همانی که کار و بار را ول می کرد تا در دنیای کتاب ها غرق شود.
پدر کم حرف شده و این یعنی اتفاقی افتاده است.مادر خوشحال است چون خاله اش آمده.ته تغاری ناراحت است چون وقتی قهر کرده بود کسی نازکشش نشده بود.بغضش را که می بینم دلم هُری می ریزد و می خواهم برایش قیامی سنگین کنم ولی گاهی اوقات باید پا روی دل صاب مرده ام بگذارم چون پسر است و نباید لوس شود.
برادر بزرگترم که اخوی باشد آمده و چشم ما را روشن کرده.دلم برایش عجیب تنگ شده بود ولی نتوانستیم دلی از عزا در بیاوریم چون پاتوق همیشگی اش لابد از ما واجب تر بود! اخوی اگر این نامه را می خوانی باید بگویم حسادت ما بیش از پیش شعله ور است.مواظب خودت باش!
دستم را می گذارم روی میز و سرم را روی دستم می گذارم.حالم از شرایطی که در آن هستم به هم می خورد.مسیری که در آن هستم،بوی تعفن می دهد.تا چشم کار می کند لجنزار است.پیکرم از زخم زبان ها و نیش نگاه ها پر است.به خدایم قسم ما گناهی نکرده بودیم جز تصور رویا.ما از چیزی پر نبودیم جز آرزو.دستان ما میوه ای بر نمی داشت جز سیب تلاش.پا بر هیچ جایی نمی گذاشتیم جز استقلال.در طلب خانه ای نبودیم جز آبادی و بر زبانمان چیزی جز آزادی نمی جنبید.ما فرزند ناخلف نبوده ایم.ما عابد کافر نبوده ایم.در سینه ی ما جز گلبرگ امید نمی رویید.پس چرا این شد سرنوشت ما؟چرا این بود سزای ما؟
#راوی_نامه یک‌شنبه،یازده شهریور ۴۰۳

حال و حوصله ندارم.چیز خاصی نخورده ام و خدا را شاکرم که قرص خوابی دارم که منجی باشد.
در را بسته ام که سرمای کولر در اتاقم نیاید چون از سرما فراری ام.هر چند ساعت یک بار سرم تیر می کشد و تمایل دارم که در آن توموری بدخیم باشد و چند وقت دیگر جانم را بگیرد ولی از آن‌جا که مرگ هم برای ما ناز می کند،شاید دلیل مزخرفی مثل کم آبی باعث این درد باشد.
ساعت رو میزی ام زیباست اما جن دارد.گاهی اوقات ثانیه شمارش گیر می کند و صدای تیک و تاکش بلند می شود.وقتی شانزده سالم بود خریدمش.آن موقع چه زیبا بود زندگی.
مادرم کنارم نشسته و دارد ده جور لباس نشانم می دهد که امروز آن ها را خریده و متاسفانه من ذوقی نشان نمی دهم،یعنی ذوقی ندارم که نشان بدهم.دوست دارم که سریعتر تنها شوم ولی خب آدم به مادرش چه می تواند بگوید؟
کل دیشب را خون گریه می کردم و مثل کم عقل ها با خدا حرف می زدم و سرش غر می زدم.نمی خواهم بگویم از او ناامید یا روگردانم ولی از دستش ناراحتم و تا اطلاع ثانوی می خواهم با او قهر بمانم شاید که فرجی شد،شاید که برای آشتی پا جلو گذاشت.
دیشب به خدا گفتم طاقتم طاق است.گفتم اگر زندگی ام قرار است همان طور که تا الان گوه پیش رفته گوه بماند جانم را بگیر.گفتم که زندگی عدالت ندارد تو که داری!لااقل محض رضایت یک سکانس زندگی خوش نشانم بده.گفتم ایوب نیستم و صبر ندارم،رحم کن.گفتم پارسا و پیامبر نیستم،این قدر امتحانم نکن.
در آخر از خدا طلب صبر کردم؛طلب چیزی که هیچ گاه نداشتم.خدا وضعیتم را دید و شنید دیگر؟آخر می ترسم از یادش رفته باشم.
#راوی_نامه شنبه،ده شهریور ۴۰۳

آقای چاوشی بهتر بلدند حرف بزنند؛
ما سگ که باشیم؟

برای منی که ساعت دو خوابم می برد،خمیازه کشیدن زود است ولی الان خمیازه ام می گیرد.
وقتی به امروز فکر می کنم،به نظر روز مفیدی داشتم.با خانم مریم.ن اولین جلسه را گذراندم.مریم خانم صورت شاد و زنده ای دارد،از آن صورت ها که انگار عصبانی شدن بلد نیست.لبخند هایش جان فزایند و آرامش از صورتش می بارد.کاش صورت من هم این گونه بود.
امروز که به خانه ی مادرجون رفتم،بعد از روبوسی با او،دست به دور گردنم انداخت و مرا به آغوش کشید.تعجب کردم و می خواستم بغض کنم که زدم در دهان احساساتم.یعنی چه که این قدر احساساتی و نازک نارنجی شده ام؟مادرجون چای با عطر هلو و کیکی که نمی دانم چه بود برایم آورد و به اتفاق مادر پذیرایی شدیم.از آن لحظه های زیبا بود که می خواستم حسش را همیشه در ذهنم داشته باشم اما حیف که مغز فقط یاد را ذخیره می کند،نه حس.
برادر کوچکم این روز ها عصبانی تر است چون برق می رود.وقتی که برق می رود با یک من عسل هم نمی توان مسعود را خورد!سگرمه هایش را در هم می کند و زیرلب فحش های رکیک می دهد.وقتی که گرمش می شود عصبانی است؛همیشه اینطور بوده.من هم به بامزگی اش می خندم ولی او عصبانی تر می شود.
کف پا چیست که پشه به آن هم رحم نمی کند؟لامذهب؟لا خواهر؟لا مادر؟درست است که الان عصبانی ام ولی تصویری که خلق می کنم قطعا برای بقیه خنده دار است.کف پایم را به فرش می کشم تا خارشی حس نکنم.
بیخیال!
تصمیمی دارم و برادر بزرگترم گیر سه پیچ داده تا منصرفم کند.راضی به این کار من نیست ولی خب کار من،کار او‌ نیست!باید برایش عینک هم انتخاب کنم چون انگار سلیقه اش هم سلیقه ی خوبی نیست.
کتابم رو به رویم است و به نیتی که نمی خواهم شرح دهم-چون خجالت آور است-باید هر چه سریعتر آن را تمام کنم.قرص خواب هم خریده ام و به محض اینکه کار غزاله تمام شود، مصرفش می کنم.
امروز مادرجون جور دیگری بامهر بود، آفتاب جور دیگری می تابید،پرنده ها جور دیگری آواز می خواندند،غذای مادر جور دیگری خوشمزه بود و زندگی جور‌ دیگری زیبا بود.روزگار!می توانی همین «جور» بمانی؟
#راوی_نامه هفت شهریور ۴۰۳

امشب کرکره ی اینجا پایین و راوی نامه تعطیل است.

سلام غریبه!نمی خواهم چیزی برایم بیاوری.می شود بنشینی و برایم گوش باشی؟
غروب کریهی است؛نه؟البته کمی پیش که هنوز تصادف نکرده بودم،خیلی زیبا بود.نارنجیِ آسمان خیره کننده بود و خورشید زیورآلات طلایی رنگش را در هوا می پاشید.شاید چون همه چیز خیلی رویایی بود،حواسم پرت شد و شد آنچه که نباید می شد!
بگذریم!خواهرم دارد از سفر دوری می آید.امشب می رسد.اگر غروب زشت شد،شب خودش را هم بکشد نمی تواند از چشمم بیوفتد.انگار در دلم رخت می شورند.اصلا می فهمی چه می گویم؟اصلا خواهر داری؟اگر داری سعی کن ازدواج نکند؛اگر کرد هم نگذار مهاجر شود.وقتی از این شهر رفت،نور هم همراهش رفت.مدام دلم تنگش است.به هفت جد و آبادشان خندیده اند که می گویند خاله،مادر دوم است.اصلا مادر دوم و سوم و چهارم،خواهر است.مدام در ذهنم کلنجار می روم که به کدام حرف هایم می خندید تا آن ها را برایش تکرار کنم.برایش کیک شکلاتی خریده ام تا با چای هل دار تعارفش کنم.عاشق چای هل دار و کیک شکلاتی است.من هم عاشق او هستم.بچه که بودیم مدام اذیتش می کردم ولی دیگری حق نداشت از این غلط ها بکند.در حال و هوای نوجوانی که بود مکررا می گفت زشتم؛من هم برای اینکه اذیتش کنم تایید می کردم؛اما خودم که می دانستم خورشید تابان است،ماه شب چهارده است،نوبرانه ی تابستان و گرمی در زمستان است.
نامش ماهرخ است.گل ها را دوست دارد.اصلا شب خواستگاری اش اول نظرش به گل ها جلب شد،بعد به داماد.آن شب آن قدر زیبا شده بود!ماهرخ را می گویم.می دانستم زیباست ولی آن شب فهمیدم زیبایی اش آسمانِ خداست،ته ندارد!دارد دیر می شود.نمی خواهم منتظرش بگذارم.چه گلی برایش بخرم؟لاله ی سفید خوب است،نه؟
#سلام_غریبه پنج شهریور ۴۰۳

صدای قار و قور شکمم بلند می شود و حال ندارم غذا بخورم.صورتم را شسته ام و حال ندارم کرم و سرم و هزار کوفت دیگر به آن بزنم.لباس هایم روی هم آوار اند و حال ندارم تعیین تکلیفشان کنم.کتابم جلویم است و حال ندارم آن را بخوانم.امتحانم را به یاد می آورم که در حین آن،یک آن حال نداشتم که آن را به پایان برسانم.نمی دانم چه می شود که در چشم به هم زدن حال ادامه دادن هیچ چیز را ندارم،حتی این زندگی.
صبحم مانند باقی صبح ها به خیر نشد.باز با سر و صدا از خواب برخاستم و این از بدترین شکنجه ها برای من است.صبح که اینطور نباید آغاز شود!با صدای نرم و نازک،با ضربه های آرام،با بوی یاس و نان،با صدای گنجشک ها باید بیدار شد.از همه ی این ها بهتر،باید سیرخواب بیدار شد.اه!همه که نمی فهمند چه می گویم.
فاطمه کار و بارش تعطیل بود و من را مهمان کرد تا بلال میل کنیم چون قول داده بود!مهمان شدن خوب است.میزبان داشتن خوب است.اینکه یک نفر برای خوشحالی خودش و تو برنامه داشته باشد از همه خوب تر است.
ران پاهایم گویی خنجر خورده اند ولی به اندازه انتظار امان من را نبریده اند.انتظار بد است؛بلاتکلیفی از آن بدتر.انتظار یعنی زیر آبی و دستانی سرت را در آب نگه داشته اند و تو باید صبر کنی تا این زجر تمام شود.بلاتکلیفی خانه خراب کن تر است.زیر آبی،دستانی مانع نفس کشیدنت نیستند اما نه مقصد می دانی نه مبدا.نه می دانی باید بروی یا بمانی و نه می دانی عجله بهتر است یا صبر.ندانستن ویران می کند ولی صبر که از انتظار می آید،خام را پخته می کند.
در افکار خود غرقم.سرم را بالا می گیرم تا خدا را ببینم.خدا سرش را پایین می کند تا من را ببیند؟
#راوی_نامه چهار شهریور ۴۰۳