روامدارى

💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.

در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آن‌ها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آن‌ها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.

اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آن‌ها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آن‌ها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.

البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آن‌ها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آن‌ها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آن‌ها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons

💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari

💠 معلولیت ناتوانی نیست.
در ستایش توان‌مندی #افراد_دارای_معلولیت

آشنایی بیشتر با فیروز

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت
💠
با دگرپذیری __ @RavaaMadaari

💠 تغییر در رفتار از تغییر در اندیشه‌ها و باورهای ذهنی سرچشمه می‌گیرد
و تغییر و اصلاح در باورهای «ذهن» با اصلاح در آن‌چه بر «زبان» می‌آوریم آغاز می‌شود.

برای بسیاری از ما «معلول» با «فرد دارای معلولیت» تفاوت معناداری ندارد، کمااینکه در همین صفحه هم پیش از این در بسیاری موارد از لفظ «معلول» استفاده کرده‌ایم. اما حقیقت آن است که اگر دغدغه حقوق افراد دارای معلولیت را داریم وقتی آن‌ها را معلول می‌نامیم گویی تمام هویت آن‌ها را به این ویژگی آن‌ها فروکاسته‌ایم. در حالی‌که آن‌ها انسان‌ها و افرادی هستند با توانایی‌های گوناگون که البته دچار یک محدودیت یا مشکل فیزیکی یا ذهنی نیز هستند. بنابراین هویت انسانی این افراد مقدم بر معلول بودن آن‌هاست.

البته برخی واژه‌ها مانند «توان‌یاب»، «توان‌جو»، «توان‌خواه»، «افراد با نیاز ویژه» یا «کم‌توان» هم به‌جای «معلول» پیشنهاد شده‌اند که هریک محاسن و معایبی دارند اما در زبان انگلیسی هم توصیه می‌شود به‌جای واژه disabled از people with disability استفاده شود.

تعبیر «فرد دارای معلولیت» شاید در ابتدا برای ما کمی نامتعارف، طولانی یا غیرضروری به نظر برسد اما برای افراد دارای معلولیت نشانه‌ای از درک هویت انسانی‌ آن‌ها و احترام به آن، صرف نظر از محدودیت‌ها و مشکلات‌شان است.


#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت
💠💠💠
براى حق دیگری _ @RavaaMadaari

💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.

در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آن‌ها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آن‌ها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریبا کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.

اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریبا هیچ‌یک از آن‌ها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان ساختما‌ن‌های ما نیز هیچ درک مستقیم و بی‌واسطه‌ای ازسختی‌ها و مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آن‌ها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.

البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آن‌ها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آن‌ها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آن‌ها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.
#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons

💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari

💠 تغییر در رفتار از تغییر در اندیشه‌ها و باورهای ذهنی سرچشمه می‌گیرد
و تغییر و اصلاح در باورهای «ذهن» با اصلاح در آن‌چه بر «زبان» می‌آوریم آغاز می‌شود.

برای بسیاری از ما «معلول» با «فرد دارای معلولیت» تفاوت معناداری ندارد، کمااینکه در همین صفحه هم پیش از این در بسیاری موارد از لفظ «معلول» استفاده کرده‌ایم. اما حقیقت آن است که اگر دغدغه حقوق افراد دارای معلولیت را داریم وقتی آن‌ها را معلول می‌نامیم گویی تمام هویت آن‌ها را به این ویژگی آن‌ها فروکاسته‌ایم. در حالی‌که آن‌ها انسان‌ها و افرادی هستند با توانایی‌های گوناگون که البته دچار یک محدودیت یا مشکل فیزیکی یا ذهنی نیز هستند. بنابراین هویت انسانی این افراد مقدم بر معلول بودن آن‌هاست.

البته برخی واژه‌ها مانند «توان‌یاب»، «توان‌جو»، «توان‌خواه»، «افراد با نیاز ویژه» یا «کم‌توان» هم به‌جای «معلول» پیشنهاد شده‌اند که هریک محاسن و معایبی دارند اما در زبان انگلیسی هم توصیه می‌شود به‌جای واژه disabled از people with disability استفاده شود.

تعبیر «فرد دارای معلولیت» شاید در ابتدا برای ما کمی نامتعارف، طولانی یا غیرضروری به نظر برسد اما برای افراد دارای معلولیت نشانه‌ای از درک هویت انسانی‌ آن‌ها و احترام به آن، صرف نظر از محدودیت‌ها و مشکلات‌شان است.


#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
💠💠💠
براى حق دیگری _ @RavaaMadaari

‏وقتی به جای تأکید بر ناتوانی افراد، با کلامی محترمانه به ویژگی‌ها اشاره می‌کنید، بچه‌ها یاد می‌گیرند ویژگی‌ها و تفاوت‌های افراد شایسته احترام‌اند. ⁧ #روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت ⁩
✏️ @AfroozSchool

💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.

در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آن‌ها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آن‌ها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.

اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آن‌ها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آن‌ها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.

البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آن‌ها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آن‌ها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آن‌ها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons

💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari