روامدارى

💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.

در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آن‌ها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آن‌ها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.

اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آن‌ها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آن‌ها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.

البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آن‌ها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آن‌ها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آن‌ها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons

💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari

💠 تفاوت درد و رنج
یا چگونه به رنج‌های یکدیگر می‌افزاییم.

«مگه خودم معلولم که نتونم انجامش بدم». این جمله‌ای بود که در حین گفتگو از دهانم خارج شد. یک آن دیدم صورتِ رفیقم سرخ و سفید شد.

آنقدر استفاده از این کلیشه برایم عادی و بدیهی بود که هنوز متوجه نشده بودم از کدام قسمت حرفم ناراحت شده است. خیلی آرام دور زد و به آشپزخانه رفت. صدای چرخ ویلچرش هیچ وقت از یادم نمی‌رود. دلم می‌خواست از شرم آب شوم.

من چه کرده بودم؟ «ناتوانی» را نسبت داده بودم به یک «آسیبِ فیزیکی» و آن آسیب را با یک فرد «‌توان‌خواه»یکی گرفته بودم. با چه کسی؟ با یکی از باهوش‌ترین، بهترین و پر‌تلاش‌ترین دوستانم.

افراد مختلف در ایران به خاطر ابتلا به بیماری‌های مختلف فیزیکی یا روانی که برای آنها «درد» (pain) زیادی به همراه دارد، با چیزی اضافه هم مواجه هستند؛ با «رنجِ» (Suffering) ناشی از شرایط و بستر اجتماعی و فرهنگی حاکم در جامعه که آن بیماری در آن اتفاق افتاده و فهم و تعریف می‌شود.

متاسفانه در بسیاری از مواقع، وقتی می‌خواهیم به یک مشکل غیرقابل حل، شیوع ناگهانی یک امر نامطلوب، یک وضعیت پیچیده، یک حالتِ غیر هنجار یا غیر اخلاقی و حتی گاهی به یک جرم یا رفتار خشونت‌آمیز اشاره کنیم از برچسبِ بیماری‌ها استفاده می‌کنیم.

«ایدز نیست که دیگه خوب نشه»، «مثل یک غده سرطانی همه جا رو گرفته»، «فلج اقتصادی»، «معلولیت سازمانی»، «دچار یک پارانویای جمعی شده‌ایم»، «مگر آلزایمر دارید؟»، «فوتبال ما دچار نازایی شده است»، «زود باش مگه ام‌.اس داری»، «مونگل نباش»، «اوتیسمِ فرهنگی»...

این عبارات قسمت کوچکی از برچسب‌زنی وضعیت‌های نادلخواه با انواع بیماری‌هاست که باعث تشدید رنج بیماری، علاوه بر تحمل درد آن می‌شود. وقتی ما این اصطلاحات را به عنوان افرادی که درگیری‌ای با آنها نداریم می‌شنویم، متوجه بارِ آزاردنده و خشوت نمادین آن نمی‌شویم. اما وقتی به یکی از این وضعیت‌ها مبتلا هستیم، متوجه می‌شویم که شنیدن این عبارات بارِ سنگینی از انگ و بنابراین طردِ اجتماعی را با خود به همراه دارد.

درد، ناگزیر و خارج از حوزه انتخاب و اراده ما است. رنج اما لایه‌ای از درد است که ممکن است خودمان به درد اضافه‌ کنیم یا دیگران (خواسته یا ناخواسته) آنرا به ما تحمیل کنند. بنابراین درد تا حد زیادی غیر قابل پیشگیری و رنج تا حد زیادی قابل پیشگیری و قابل اصلاح است.

✍️ مرتضی کریمی، دکترای انسان‌شناسی
منبع: کانال هم‌شنوایی
#زبان #دگرپذیری
#افراد_دارای_معلولیت
💠
براى دیدن دیگری _______ @RavaaMadaari

💠 معلولیت ناتوانی نیست.
در ستایش توان‌مندی #افراد_دارای_معلولیت

آشنایی بیشتر با فیروز

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت
💠
با دگرپذیری __ @RavaaMadaari

💠 جمعی از #افراد_دارای_معلولیت بی‌هیچ چشم‌داشتی روزی ۱۰ هزار ماسک برای توزیع میان مردم تولید می‌کنند.

#شرافت #حالخوبى
#جنبش_خودساماندهى #همبستگی #باهمسازی
#با_هم_به_سلامت_میرسیم

💠
با دیگری_______ @RavaaMadaari

💠 تغییر در رفتار از تغییر در اندیشه‌ها و باورهای ذهنی سرچشمه می‌گیرد
و تغییر و اصلاح در باورهای «ذهن» با اصلاح در آن‌چه بر «زبان» می‌آوریم آغاز می‌شود.

برای بسیاری از ما «معلول» با «فرد دارای معلولیت» تفاوت معناداری ندارد، کمااینکه در همین صفحه هم پیش از این در بسیاری موارد از لفظ «معلول» استفاده کرده‌ایم. اما حقیقت آن است که اگر دغدغه حقوق افراد دارای معلولیت را داریم وقتی آن‌ها را معلول می‌نامیم گویی تمام هویت آن‌ها را به این ویژگی آن‌ها فروکاسته‌ایم. در حالی‌که آن‌ها انسان‌ها و افرادی هستند با توانایی‌های گوناگون که البته دچار یک محدودیت یا مشکل فیزیکی یا ذهنی نیز هستند. بنابراین هویت انسانی این افراد مقدم بر معلول بودن آن‌هاست.

البته برخی واژه‌ها مانند «توان‌یاب»، «توان‌جو»، «توان‌خواه»، «افراد با نیاز ویژه» یا «کم‌توان» هم به‌جای «معلول» پیشنهاد شده‌اند که هریک محاسن و معایبی دارند اما در زبان انگلیسی هم توصیه می‌شود به‌جای واژه disabled از people with disability استفاده شود.

تعبیر «فرد دارای معلولیت» شاید در ابتدا برای ما کمی نامتعارف، طولانی یا غیرضروری به نظر برسد اما برای افراد دارای معلولیت نشانه‌ای از درک هویت انسانی‌ آن‌ها و احترام به آن، صرف نظر از محدودیت‌ها و مشکلات‌شان است.


#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
💠💠💠
براى حق دیگری _ @RavaaMadaari

زندگی روزمره #افراد_دارای_معلولیت در برخورداری از امکات شهری، تفریحی و دسترسی به اخبار و اطلاعات با چالش‌ها و موانع زیادی روبه‌رو است.
در این پادکست، نظرات و دغدغه‌های سه نفر از افراد دارای معلولیت را درمورد این چالش‌ها می‌شنویم: goo.gl/Nt6xpd
@PartoTarvij

💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.

در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آن‌ها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آن‌ها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.

اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آن‌ها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آن‌ها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.

البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آن‌ها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آن‌ها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آن‌ها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.

#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons

💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari