من کافی نیستم یا قلق زندگی کجاشه؟ این روزها که زمان متمرکز کیفی برای مطالعه نداشته‌ام، این روزها که کم خوانده‌ام و کمی بیشتر نوشته‌ام، این روزها که انگار فقط روی تردمیل دویده‌ام، این روزها که روی هر انگشتی دو سه تا خط و خراش و جای زخم دارم‌‌ -همان‌ها که نمی‌دانی چه‌جوری-، این روزها که خودم را بیشتر شناخته‌ام. می‌دانی انگار قلق زندگی دستم آمده‌باشد. هنوز هم پیش می‌آید قِل بخورم توی چاله‌ی حس بد و بی‌کفایتی، اما می‌دانم که حس‌ها می‌آیند و می‌روند. باید حرکتی کنم، تلاشی کنم، خَلقی و زایشی.