پیر کی لال سحرگاه به طفلی الکن می‌شنیدم که بدین نوع همی راند سخن کای ز زلفت صصصبحم شاشاشام تاریک وی ز چهرت شاشاشامم صصبح روشن تتتراکیم و بی شششهد للبت صصبر و تاتاتابم رررفت از تتتن طفل گفتا مممن را تتتقلید مکن گگگمشو ز برم ای کککم از ارزن می‌می‌می‌خواهی ممشتی به ککله‌ت بزنم که بیفتد مممغزت به میان ددهن؟ پیر گفتا که ووله که ممعلوم است این به بزادم من بیچاره ز مادر الکن هههفتاد و ههشتاد و سه سال است افزون که گگنگ و لالالالم ببه خلاق ممن طفل گفتا که خدا را صصد بار ششکر که برستم به جهان از مللالو و ممحن مممن هم گگگنگم مممثل توتوتو توتوتو هم گگگنگی مممثل مممن قاآنی