🔹 تفرقه میان دال و ذال تفرقه میان دال و ذال از این رباعی که خواجه نصیر علیه‌الرحمه فرموده‌اند می‌توان نمود. شعر: آنان که به فارسی سخن می‌رانند در معرض دال ، ذال را ننشانند ماقبل وی ار ساکن و جز وای بود دال است، وگرنه ذال معجم خوانند یعنی در کلمه‌ای که واقع شود اگر پیش از آن یکی از حروف علّه باشد که واو و الف و یای حطی است و آن حرف ساکن باشد، ذال نقطه‌دار است و الّا دال. چنانکه انوری نیز گفته است. شعر: دستت به سخا چون ید بیضا بنمود   از جود تو بر جهان جهانی افزود کس چون تو سخی نه هست و نی خواهد بود گو قافیه دال شو زهی عالم جود پس در این صورت حرف آخر کلمه «بنمود» و «افزود» و «بود» که فارسی است ذال نقطه‌دار باشد و همچنین حروف آخر کلمه «داد» و «شاد» و «دید» و «شنید». و نیز اگر در ماقبل آن حرفی دیگر باشد و آن حرف متحرک بُـود ذال نقطه‌دار است مانند: «ایزد» و «آمد» و «شد» و امثال آن. ▫️برهان قاطع، تالیف محمدحسین ابن خلف تبریزی به سال ۱۰۶۲ هـ.ق، کتابت درویشعلی کربلایی به سال ۱۱۱۲ هـ.ق، دستنویس شماره ۱۷۵۱ کتابخانه مراد ملا ترکیه، برگ ۵ @parniyan7rang