امروز داشتم کتاب اصلی روش تحقیق پولیت و بک را بازخوانی میکردم مطلب جالبی را دیدم که خواستم به اشتراک بگذارم. در کتاب نوشته شده بود که یش بینی می شود در آینده شواهد مبتنی بر عملکرد تداوم داشته باشد یعنی تشویق پرستاران برای به کار گیری یافته های پژوهشی در بالین در آینده هم ادامه خواهد داشت. به همین منظور لازم است کیفیت مطالعات پرستاری و مهارت های پرستاران در درک و نقد و استفاده از نتایج مطالعات مرتبط بهبود یابد. پرستاران بالینی نباید خود را بی نیاز از نتایج مطالعات پرستاری بدانند، بلکه باید علاوه بر مطالعه جدیدترین یافته های پرستاری، این توانایی را داشته باشند که آن را به طور اصولی نقد کنند و در فعالیت های بالینی خود مورد استفاده قرار دهند. شخصاً فکر می کنم لازمه این کار این است که مدیران پرستاری یک گام جلوتر باشند، یعنی خود در جریان یافته های روز پژوهش های پرستاری باشند و پرستاران را به این کار تشویق کنند. در محیطی که مدیران پرستاری و سرپرستارها با پژوهش های پرستاری ناآشنا باشند، نمیتوان انتظار داشت که بهترین شواهد برای مراقبت از بیمار بر اساس یافته های پژوهشی اتخاذ شود. با فرض این که یک سوم پرستاران فارغ التحصیل به مقوله پژوهش علاقمند و یا آشنا باشند، ناآشنایی مدیران پرستاری می تواند منجر به دلسرد شدن این گروه شود. همانگونه که شاهد هستیم این وضعیت به پرستاران تازه فارغ التحصیل القا میکند که پژوهش یک مقوله جدا از کار بالینی است. در برنامه درسی کارشناسی پرستاری که جدیداً بازنگری شده است دانشجویان کارشناسی پرستاری در همان سال اول تحصیل یک واحد آمار، یک و نیم واحد روش تحقیق و یک واحد فناوری اطلاعات می خوانند. لذا پرستاری که چهار سال در محیط دانشگاه علاوه بر یادگیری محتوای تئوریک پرستاری، با اصول اولیه پژوهش هم آشنا شده است پس از اتمام تحصیل و شروع به کار در بیمارستان، تمامی آموخته های قبلی را عمدی یا سهوی کنار می گذارد، در حالی که میتواند منبع بالقوه ارتقای پژوهش پرستاری در بیمارستان شود. 🆔@nursearch