گاهی سیاه چالِ که آدمها در درون خویش میسازند؛ با افزودن هر غمی آتشی را در آن روشن ساخته، و غمی را در نهاد آن میگذارند که سرانجاماش جز یک آتشفشان چیزی دیگری نیست!
و در گذر روزها، ماهها و سالها این سیاهچال آتشین آمادهی حرفیست تا منفجر شود ومنافذ را باز کند.
ولی آدمها گاهی برای منفجر نشدن این بمب: گاهی گوش را کر، زبان را لال و چشم را نابینا میکند!
تا مبادا این آتش طغیان کند و دامنِ سوزاناش اطرافش را نابود کند.!
ولی با این حال روزی قطرهی آبِ این بمب ساعتی را منفجرش میسازد؛ و چنان دامنهی این آتش فراخ است که، پیش آمد هر زنده جانی را به مرگ خاتمه میبخشد.
انسانها در گذر سالها عقدههای خویش را چنان در بطن خویش پرورش میدهند، که گویا مادری به جنین کوچکاش برای رشد رسیدهگی میکند.
واین بزرگترین حالتیست که باید از آدمهای که آتش درونشان به طغیان نرسیده است دوری کرد!
#نرگس_نوری🫀🍃