حالا چشم‌هایش را می‌دیدم. چشم‌هایی که در آنها نه خبری از ناامیدی بود نترس؛ فقط آرامش بود آرامشی غریب و سرد؛ همان آرامشی که انسان وقتی تا بن استخوانش رنج می‌کشید به آن دست پیدا می‌کند زیر تیغ ستاره جبار⬄هدا مارگولیوس کووالی