اعتدال برای عدالت

پادشاه ساسانی #بهرام_گور بر نگین انگشترش این عبارت نقش زده بود: "کردار نیکو مایه‌ی ستایش است"

بهرام گور چنان دوستدار مردم ایران بود که برای رفاه و شاد زیستن ایرانیان هر کاری میکرد، برای همین دوران او را دوران جشن‌ها و شادی‌ها نام دادند.

سرچشمه: مسعودی، مروج‌الذهب، جلد۱

🔥 @Nationalism_IRANY 🔥

روزی شاهنشاه #بهرام_گور در شکارگاه برای رفتن پیش شکار از اسب پایین آمد و لگام اسبش را به دست چوپانی داد. چوپان چون قطعات طلای عنان اسب را دید، وقتی که شاه را غافل می پنداشت، کارد برآورد و بعضی از قطعات طلا را برید. در این حال نیز شاه او را می‌دید ولی محض اینکه چوپان شرمگین نشود، مجددا سر به زیر افکند. بهرام شاه وقتی دانست که چوپان به قدر نیاز طلا برداشته جلو آمد و چنانکه گویی گرد و غبار به چشمانش رفته و چیزی نمی‌بیند، چشمان خود را مالیدن گرفت و بر اسب نشست و چوپان را بدرود گفت.

سرچشمه: جاحظ - کتاب التاج، رویه ۱۰۰

🔥 @Nationalism_IRANY 🔥

یهودی در شاهنامه #فردوسی:

#براهام در شاهنامه نام مردی یهودی است، که با وجود توانگری و ثروتش بسیار فرومایه و نان کور، خسیس و بود.

بر اساس روایت شاهنامه، #بهرام_گور به عنوان سواری که از همراهی اردوی شاه بازمانده‌ است، به خانه او رفت و مهمان او شد. براهام خود را مردی فقیر و تهی‌دست خواند و از بهرام گور عهد و پیمان خواست که هیچ چیزی از او نخواهد و چیزی طلب نکند.

علاوه بر این براهام بی‌آنکه بداند که بهرام شاه ایران است، از وی قول گرفت که پگاهان (صبح روز بعد) به هنگام بازگشت و ترک خانه او، سرگین اسبش را بروبد و جارو کند و به علاوه اگر زیانی وارد آورد، تاوان آن را بپردازد.
شاه به ناچار آن شب را بر نمد ِزین ِاسب خود خفت، اما چون به بارگاه خویش بازگشت، براهام را فرا خواند و اموال و دارایی ‌های او را ستاند و مصادره کرد و این اموال و دارایی ‌ها را به لنبک که فقیری جوان مرد و گشاده ‌دست بود و همین ‌طور به تُهیدستان و مستمندان دیگر بذل و بخشش نمود.

فردوسی در شاهنامه این گونه به توصیف #براهام پرداخته‌ است:
براهام مردیست پُر سیم و زر
جهودی فریبنده و بد گُهر

منابع:
#شاهنامه_فردوسی
پارسی نگاشته شاهنامه، نگارش: فرانک دوانلو، انتشارات آهنگ قلم، چاپ سوم ۱۳۸۷.

🏛 @IRAN_NAZISM