نباید می‌ماندیم

آسون‌ترین راه برای یاد گرفتن هکسره:

یک:
جملات رو یک‌بار به صورت کتابی در ذهنتون تکرار کنید. هر جا "است یا هست" داشت تبدیل می‌شه به "ه"‌.

مثلا می‌خوای بنویسی "اين خودکارِ منه". اول به شکل کتابی (زبان معیار یا رسمی) در ذهنت بیارش: "این خودکارِ من است". حالا فقط باید بجای "است" بذاری "ه". به همین سادگی. یادتون باشه که "ه" بجای است و هست میاد.
‌
دو:
مورد دیگه که لازمه دقت کنیم: اسامی معرفه (شناس). موقع نوشتن لازمه که هکسره بذاریم.

مثال: اون دختره رو می‌شناسی؟
پسره رو دیدی؟
نقاشیه رو قبلا جایی دیده بودم.
خانومه یه تشکر نکرد.

اگر دقت کنید اشاره به دختر، پسر، نقاشی یا خانم بخصوصی داره که برای ما شناسه (ناشناس و مجهول نیست).

سه:
شناسه بعضی فعل‌ها (سوم شخص مفرد).
مثال: بخره، بزنه.


تا جایی که یادمه فقط همین سه جا "ه" می‌ذاریم که ۹۵ درصد همون مورد اول رایج و چالش‌برانگیزه. جای دیگه‌ای "ه" نمی‌ذاریم. مگر اینکه بخشی از خود کلمه باشه. مثلا: دیگه، یه، اگه. اگرچه غلط املایی می‌تونه صرفا از سر حواس‌پرتی باشه و برای همه پیش میاد.

@nabayad_m

"چنین گفت زرتشت _ نیچه" هم از اون کتاب‌هاست که می‌تونید تا آخر عمرتون بهش سر بزنید و کنار دستتون نگه دارید. پر از حکمت ‌و عمیقا گاهی چالش‌برانگیز. این کتاب هم فلسفه است و هم ادبیات. من واقعا نمی‌دونم نیچه چه جانی داشت که این کتاب رو تونست بنویسه.

ترجمه داریوش آشوری (نشر آگه) رو خوندم، اولین و مشهورترین ترجمه از این کتابه و بارها ویرایش شده. می‌تونم پیشنهاد کنم. اما ترجمه‌ای از منوچهر اسدی (نشر پرسش) هم چاپ شده که از متن آلمانیه و حتی در ضمیمه‌ای ۱۵۰ صفحه‌ای، ترجمه آشوری رو نقد کرده! اگر الان می‌خواستم چنین گفت زرتشت رو تهیه کنم، به احتمال زیاد سراغ همین نسخه‌ی جناب اسدی می‌رفتم/ دهاز

#کتاب

آدم خوبی باش؛ اما در حد بضاعتت. خودت رو با معیارها و استانداردهایی که اصلا در توانت نیست درگیر نکن. حتی در "خوب بودن و پاک بودن و فضیلت‌مند بودن" از خودت زیادتر از ظرفیتت کار نکش و نخواه. نیچه در ادامه نوشت: از خویشتن چیزی ناشدنی نخواهید‌.

عالیه

بیش از توان خویش فضیلت‌مند نباشید _ نیچه، چنین گفت زرتشت، ترجمه‌ی آشوری

سرد-جانان، اَستران، کوران و مستان را دلاور نمی‌خوانم. دلاور آن کسی است که ترس را می‌شناسد، اما بر ترس چیره می‌شود _ نیچه، چنین گفت زرتشت، ترجمه‌ی آشوری

هر جا که شد هر طور بچه پس می‌اندازند. با این فکر که هر چه شد شد. این کار آدم‌کشی است. این جور بچه درست کردن قتل عام اسپِرماتُزوییده _ رومن گاری، خداحافظ گاری کوپر، ترجمه‌ی حبیبی

دیوید لینچ در مصاحبه‌ای گفت: "آزادی مهمترینه. باید آزاد باشی در فکر کردن و در عمل. بدون آزادی خلاقیت از بین می‌ره. من از زمان فیلم تلماسه به آزادی رسیدم. آزاد شدم."



"آزادی" مورد نظر لینچ فقط محدود به آزادی‌های مدنی و آزادی از دولت و قوانین و محدودیت‌ها و سانسور بیرونی نیست. بلکه به زنجیرهای درونی و نامرئی اشاره داره که ذهن انسان (هنرمند یا دیگران) رو قفل کرده و فرد رو در محدوده‌ای مخصوص حبس کرده. طوری که حتی در یک کشور نسبتا آزاد هم، ذهن همچنان آزاد نیست. کسی که علیه زنجیرهای درونش اقدامی نکنه، حتی ممکنه هرگز متوجه نشه که در بیرون هم زنجیرهایی احاطه‌ش کردن.


#معین_دهاز

چه آهنگ‌های زیبایی توی دنیا وجود دارن و گاهی ازشون بی‌خبریم.

@nabayad_m

توی استوری‌های اینستاگرام موضوعی رو مطرح کردم که بنظرم مهم و مفیده.

منتقدها در هر مملکتی پاسداران آزادی‌اند. آن‌ها هستند که با روشنگری، به خودتنظیم‌گری جامعه کمک می‌کنند. اهمیت آزادی بیان در همین است. جامعه را از حیث عقلی در وضعیتی نگه می‌دارند که دیگر نیازمند مداخلات دولت نباشد. دولت شرّ است و دخالت‌های خیرخواهانه‌اش هم شرّ است و باید به حداقل ممکن برسد.

اهمیت تفکر انتقادی و تقویت آن در همین است. انتقاد زندگی‌بخش است و منتقد، مراقب آزادی است. دستگاه انتقادی، چه علیه بیرون باشد، چه علیه درون (خود)، کمک‌کننده است. مثلا وجدانِ آدمیزاد یک پایگاه انتقاد‌کننده است که در درونش حاضر است، و با ارزیابی اعمالش، انسان را هدایت می‌کند.


#معین_دهاز
@nabayad_m

چیزی که خوب بود: مهمان برنامه رنجشِ به‌حقِ خودش رو همونجا صریح ابراز کرد. خشم و انزجارش رو توی دلش نریخت (شاید چون خیلی زیاد رنجید) و به پشت صحنه یا "بعدا" موکول نکرد.

زندگی رو که نمی‌فهمند، حتی با خود مرگ هم برخورد مبتذلی دارند.

"مرگ‌اندیشی" خوب و سازنده است. اما کاری که صداوسیما می‌کند "مرگ‌دوستی، مرگ‌پرستی، مرگ‌خواهی و ‌کفن‌بازی" است. تفاوت این‌ها را اگر درک نکنیم، نتیجه‌اش همین تصاویر است. شیطان صداوسیما را بلعیده!

#معین_دهاز

خیال، مایلِ بی‌رنگی و
جهان همه رنگ

چو غنچه محوِ دلم
بوی آشنا اینجاست

بیدل دهلوی

‌
حتی در یک شهر، فرق می‌کنه که توی چه محله‌ای باشی. توی محله هم فرق می‌کنه کوچه با کوچه. در یک کوچه، مهمه که توی چه خانه و خانواده بدنیا بیایم. این‌ها همگی عواملی خارج از اراده و کنترل ما هستند و ما پرتاب می‌شیم به این موقعیت‌ها، بدون اینکه خواسته باشیمش. عمیقا بر زندگی‌مون مؤثرند.

اما طبیعتا عوامل دیگری هم مهم‌اند. درون مهمه. جهانبینی مهمه. قرار هم نیست آدمیزاد تا ابد تسلیم شرایط بیرونی باقی بمونه. معلومه که تصمیم‌ها و کنش‌های ما مهم‌اند و تلاش باید کرد و غیره. موضوع پست امروز، اینه که عوامل بیرونی/محیطی انکار نشن و یا ناچیز تلقی نشن. این نوع "انکار کردن" علاوه‌بر توهین به رنج‌های مردم، تأثیرات مخربی هم داره.

اگر کسی گفت فرقی بین ایران و آمریکا نیست و شادی و خوشبختی ربطی به زندگی در ایران یا در آمریکا یا آلمان و استرالیا و ژاپن ندارد، با پشت دست بزنید توی دهنش. و اگر گفت "همه چیز در درون ماست" ضربه‌ی دوم را دقیقتر تقدیم کنید. البته برای زدن لازم است سفر کنید آمریکا یا کانادا چون گویندگانش اغلب اصلا ساکن ایران هم نیستند. کسی که "تأثیر محیط" بر شادی و دل را انکار کند، یا دیوانه‌ است یا شیاد، یا چیزی زده. اخیرا مصرف گیاه هم بین ناطقان اینستاگرام (روانشناسی منبری) رونق گرفته و عقل‌ها زایل که بود، زایل‌تر هم شده.


#معین_دهاز