درنگی بر اساشعری از معین دریایی شعر، از دو بخش نابرابر تشکیل شده است؛ بخش نخست که کوتاه و توصیفی است، با باغ که نمادی از دنیا و روزگار است، آغاز می شود و بی درنگ؛ آمد و رفت که زاد و میر را به ذهن می آوَرَد. هر روز که یادآورِ یک دوره ی تاریخی ست؛ یکی می آید و یکی می رود. و این، سنّت همیشگیِ طبیعت و آفرینش است. اگر که شاعر در سازمانِ شعرش نخست از بیمه( آمد و آمدن) سخن می گوید، شاید به آمدن و زادن و زایش، دلبستگی بیشتری دارد تا به رفتن و میرش( بور). آغازیه ای از لحاظ ساخت،کم دامن، امّا در درونه پردازی و بُنمایه ی اندیشگی؛ فراخ دامن که تلخیصی لفظی، آن را بدین غایت درآورده است. خواننده با مکث بر لفظ و معنا به برکتِ آن پی می برَد؛ چرا که برکت را چنین می دانند که در مَثَل، اگر نانپاره ای گرسنگان چندی را بی نیاز سازد، گویند که آن قرص نان را برکت بوده است و . . . بند دوّم که درازتر است و از توصیف فراتر رفته است، سنگینی شعر را بر دوش می کشد. گویی بند نخست، جستارگشای شعرِ است و وظیفه اش آماده سازی بند پایانی ست که تمام پیام شعر در آن تنیده شده است. از دارایی های مغتنمِ باغ، درخت است که نمادِ انسان توانَد بود. درخت این باشنده ی هر بهار جوان شونده، تصویری از زایش را به یاد می آورَد و اگر برگ و بار را به آن اضافه کنیم، ثمر و بهره ی پُربهای زندگی را با خود برابرسازی می کند. تنه ی افتاده ای افسونگرانه رُخ می زند و ( پورچِخ بَزه غم) نومیدی و میرندگی را به ریشخند می گیرد با این کارش به پیرامون خود گوشزد می کند که زندگی، جاری ست تا آنگاه که عشق در رگ و آوندِ جان و جهان، می تپَد. شاعر همه ی این دانستگی های زیسته را با یاری واژگان هایی به رشته ی سخن می کشد که دیرزمانی ست دارد به بوته ی فراموشی سپرده می شود. واژه هایی همچون: اشنوسَک که گاهی در دیگرجاهای مازندران اِشنوس و یا نِشنوس به کار می رود و هم طعنه است و هم گوشزد. و "پورچخ بزه" که افسرده و به کنجی افتاده را تداعی می کند. و " جواب بَوِ" با معنیِ پاسخِ رد و " پیدِ کتین" که به شکلِ پیته کتین/ کَتار/ کَتِ دار هم کاربرد دارد و" واجار هاکردن به معنیِ افشا کردن" و " بخاسّی/ بَخواسّی" و " نوج" بهره مندی از قطاری از واژه ها و ترکیب های نژاده ی تبری، شعری تبریساخت و به دور از یکنواختی و تکرار صورت بسته است. زبان و گویش تبری، گنجایشِ خلقِ جهانِ شعر و ادبیات را به فراوانی در خود گردآورده دارد و گاهِ آن رسیده است که سرایندگان این دیار ، چندی ست دل به سرایش این گونه از شعر بسته اند. اساشعریان می کوشند از دارایی های به جا مانده از هستیِ ادبیات تبری، جهانی نو و دلپذیر بیافرینند. تا اساشعری دیگر و یادداشتی دیگر بدرود. ✍#ویشار_مازنی