روح‌جمعی انگار همه‌چیز به هم وصل است. کسانی که و حتا اشیایی که روح یکسانی دارند شباهت‌های بسیاری دارند و خودشان هم خبر ندارند. دانه‌های تسبیح را اگر مثال قرار دهیم همه با همند و هر یک نقش خود را بازی می‌کنند و کارگردانی ناپیدا آن‌را مدیریت می‌کند. چه‌در خواب‌و چه در بیداری. گویی همه‌چیز زنده است. خشکی ندارد. همه‌ی تورهای دنیا در یک هوا متنفس‌اند. حفره‌هایی دارند باریک‌تر از موی و در جهان جاری. می‌چرخند به دور همدیگر. جاری در زمان‌و مکان. فیزیک و شیمی ادبیات و جامعه‌شناسی و فلسفه‌ای در خود دارند که بیا و ببین. وسعتی دارند به اندازه‌ی‌افق. پر‌و بالی دارند تا حد کهکشان‌های بی‌کران. و تو در حال گذر از ترمینالی که با سرعت هرچه تمام‌تر می‌شتابد در امواج تونل ناکجابادی که کجایی آن مبهم است. نمی‌دانم که چه عواملی پشت به پشت هم‌اند و لحظه‌لحظه‌های‌آن با تو یکی‌ست. دویی درآن جاری نیست. سیالی‌ست که روان‌روان است. می چرخد و می‌چرخاند. می‌گردد و می‌گرداند تا توفانی به پا کند و تو در آن می‌تابی می‌یابی. و همچنان پروازی داری که زیر پایت، اندیشه‌های شفاف، تو را به احساسی می‌رساند که واگن‌های تو در مسیری مدام غرق در خودی‌، و ناخودی درآن جایی ندارد. نوری و زلالی و می‌تازی و می‌بازی و می‌بالی. روح تو را می‌داند روح تو را می‌یابد تو در اویی و او در تو. همه‌چیز به‌هم وصل است. @HamdelanCH @Modiriatebishfaali