ادامه مطلب👆 اما بار دیگر خبرها حکایت از تشکیل جلسه حزبی دیگری با حضور معاون اول رئیسجمهور در کاخ سعدآباد داشت. اسحاق جهانگیری در این جلسه حزبی در مقام رئیس شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی رسما سخن از برنامههای انتخاباتی گفت، در حالی که محل برگزاری جلسه یکی از مکانهای رسمی دولت برای تشریفات محسوب میگردد و حداقل اشتباه در این مورد – حتی اگر هزینه استفاده از این اموال به بیت المال واریز شده باشد- نشستن در موضع تهمت و اعتمادزدایی از افکار عمومی است. این چنین بود که بار دیگر تذکر دبیرکل حزب مؤتلفه اسلامی پررنگتر جلوه کرد. آیا پس از جلسه سعدآباد هم چهرههای حزبی دولت معتقدند انتظار انتخاب میان مسئولیت حزبی و کشوری انتظاری غیرواقع بینانه است؟ اگر جهانگیری به خاطرات خود رجوع کرده و علت خروج آقازاده، زنگنه، ترکان، غرضی، نجفی، فروزش، محمدخان و... از حزب کارگزاران و محوریت یافتن چهرههایی همچون او را به یاد آورد، به روشنی در خواهد یافت که خطای رفتار امروزش در کجاست. اما جای امید باقی است؛ هنوز فضای انتخابات آنقدر داغ نشده که بگوییم فرصت اعتنای رئیسجمهور به نقد مشفقانه دبیرکل حزب مؤتلفه اسلامی گذشته است و این امر آنقدر ریشه ندوانده که مقابله با آن برای دولت هزینه زیادی داشته باشد. آقای رئیسجمهور، طبق تعریف آغاز سالتان این یک همدلی است؛ لطفا پیش از آنکه به دولتتان آسیب بزند آن را جدی بگیرید.