توضیح و توجیه استاد کزازی دربارهٔ ضبط «یُحسِن» و تصحیح قیاسی آن به «لیحسنّ»، نادرست است. با ضبط «یُحسِن» بیت اشکال وزنی ندارد و مانند مصراع اول است. بیت را باید براساس عروض عربی و زحافات آن سنجید. مصراع اول و چهارم را از حیث کوتاهی و بلندی هجاها، می‌توان با این بیت هم‌وزن آن سنجید: أ أخرُجُ؟ کَیفَ أُطیقُ الخُروجَ / و کَیفَ أطیقُ فِراقَ الحَیاة؟ (رک: المعجم المفصّل فی علم العروض و القافیة...، إمیل بدیع یعقوب، ص ۱۲۵). همچنین «قَسَمَ» درست است نه «قَسَّمَ». دو بیت مذکور، با همان ضبط «...یُحسِنُ...» در منابع پیش از خاقانی، همچون زَهر الآداب حُصری و... آمده و به منصور فقیه نسبت داده شده است. نیز در دیوان منسوب به امام علی (ع) این دو بیت دیده می‌شود. در دیوان قاضی تنوخی (به کوشش هلال ناجی، مجلهٔ المَورد، ۱۴۰۴/۱۹۸۴) این سروده نیامده است. همچنین مولوی در آغاز یکی از غزلیاتش (جزو هفتم، چاپ استاد فروزانفر، ص ۱۷) آن را تضمین کرده است. استاد فروزانفر در تعلیقات معارف محقّق ترمذی، ص ۱۷۶-۱۷۷، به دلیل همین تصریح خاقانی، آن را از قاضی تنوخی (۲۷۸-۳۴۲) دانسته‌اند. https://t.center/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw