دیدگاه کوروش دربارهٔ روح من پيوسته معتقد بوده‏‌ام كه روح آدميان پس از خروج از كالبد خاكى و فناپذير، محو و نابود نمى‏‌شود؛ زيرا روح است كه جسم‏‌ها را مادام كه در آن‌ها جا دارد تحرّك مى‏‌بخشد و هيچ‏‌گاه نتوانستم خود را راضى كنم و قبول كنم كه چنين وجود حيات‏‌بخشى چون از جسم كدر و بى‏‌اثرى دور شود، خود نيز محو شود و از بين برود. به‏‌عكس، معتقدم كه جوهر چون از اختلاط و آلودگى جهانى منزّه و مبرّی شد، دوران پاكى و اصالتش آغاز مى‏‌شود. چون بدن انسان مُستحيل شد، قطعات مختلف به مبدأ اوّلىِ خود رجعت مى‏‌كنند. فقط روح است كه از انحطاط مَصون مى‏‌ماند و از هر تأثير حاضر و آتى بركنار مى‏‌ماند... . كوروش‏نامه‏، گِزِنفون، ترجمهٔ رضا مشايخى، چاپ ششم، ‏انتشارات علمى و فرهنگى‏، ۱۳۸۶، صص ۲۶۹-۲۷۰ https://t.center/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw