هرازگاهی می‌شنوم که با خود می‌گویی: ادعای سیاسی بودنِ زبان، گزافه‌گویی است. حال آن‌که "فهرست خرید روی دیوار آشپزخانه‌تان، نخستین پاره‌گفتارهای یک نوزاد، دفترچه راهنمای رایانه، گپ زدن دو نفر در کافه، غزل‌واره‌های شکسپیر و صرف فعل" همه و همه سیاسی‌اند. باز احساس می‌کنم که با سخنانم مخالفت می‌ورزی! اما همین مخالفت ورزیدن خود مادر سیاست است. خواننده‌ی عزیزی که این متن را می‌خوانی، بنده بر این باورم که هر کنشی از زبان، بالقوه سیاسی است. حتی اگر انگیزه آگاهانه‌ی سیاسی در بیان گفته‌هایم نباشد اما در تعامل، گفته‌هایم مرا به شرایطی سوق می‌دهد که شنونده یا خواننده چنین استدلال کند که مقاصدم سیاسی است اما خود از آن آگاه نیستم. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran