الفخ الأكبر اللي كلنا واقعين فيه هو أختلال مقاييس تقديراتنا للحياة ، أحنا عايشين ليه ولمين ! أحنا بنعمل حساب الناس فى المقام الأول سواء بإرادتنا أو أحنا مش واخدين بالنا ، بنعامل الزمن على أنه أبدي فـ بنستعجل حاجات ونأجل حاجات بمزاجنا ، بنستنى من الناس عطاء وكأن الناس هما مصدر العطاء ! بنتفرم فى ترس دورة روتين وكأننا اتخلقنا بس عشان نشتغل فى الترس ده ، بنعافر فى طرق وعرة ، يكاد المستنصر بالله يدرك من الوهلة الأولى أنها مش مكتوبلنا ، ناسيين إن مقاليد الأمور كلها بحلوها ومرها فى أيد ربنا بنذنب ونقاوح فى الذنب ونكابر ونتفلسف تحت مظلة ستر ربنا وفاكرين أن يوماً ما هنتوب ونحلو قال يعني مسيطرين على حياتنا وأحنا أبعد ما نكون عن التملك من أي حاجة فى الوجود أساسا . بنذنب فى السر معتمدين على دوام الستر ومش متخيلين إن زي ما لكل شئ مادي فى الدنيا ليه حدود الستر برضه له حدود !! أحنا فى موقف عصيب .