☄"دروغ‌های واقعیت‌مند": ✍محمدامین سلیمانی آرنت در مقاله "سیاست و حقیقت" که در پاسخ به انتقادات وارده بر کتاب "آیشمن در اورشلیم" به رشته تحریر دراورده بود, بین دو نوع "حقیقت" افتراق قائل می‌شود: ١."حقایق عقلانی" که مصون از جریانات قدرت در جامعه اند و انها را می‌توان همان ارمان‌های متعالی بشری یا مثل افلاطونی به مثابه "باید" دانست. ٢."حقایق واقعیت‌مند" که امور واقع و "هست" می‌توان انها را نامید که جریانات قدرت شمایل انها را معلوم می‌کنند. او جهت تبیین ساز و کار فریب افکار عمومی در جامعه, تحلیل‌های خود را با محوریت این‌دو پیش می‌برد. با این حال گمان می‌کنم جای بیشتری برای تعمیق تحلیل ارنت باشد زمانی که "حقایق واقعیت‌مند" را در پیوند با دیالکتیک‌ "دروغ‌های واقعیت‌مند" تعریف کنیم. "دروغ واقعیت‌‌مند" اوج توانایی دستگاه اقناع جهت فریب افکار عمومی است. اوج توانایی رهبران جامعه این نیست که بتوانند افراد بیشتری را مجذوب جهان‌بینی تجویزی خود کنند, بلکه رهبران‌جامعه انگاه اوج توانایی خود را به نمایش می‌گذارند که بتوانند همچون عنکبوتی که تار می‌بافد عاقبت گرفتار دام خود شوند. به عبارتی سردمداران جامعه در این نقطه خود بخشی از دروغی می‌شوند که زمانی انرا اشاعه می‌دادند. یک پیشوا زمانی می‌تواند خوداگاهانه دروغ بگوید و مغرضانه دست به چنین عملی بزند که بیرون از ساحت کذب بایستد. اما انگاه که دروغ کل ساحات‌جامعه را در می‌نوردد و جایی برای دگرانذیشی نمی‌ماند, او دیگر نه در بیرون ان که در بطن دروغ قرار می‌گیرد و کذب همچون یک امر بدیهی و استعلایی بر او نمایان می‌شود تا در نهایت "دروغ واقعیت‌مند" متولد گردد. در این مرحله نباید از پیشوا پرسید که "چرا فریب‌کاری را پیشه خود ساخته اید?". چرا که پیشوا به همان نحو که "پیگمالیون مجسمه‌ساز" شیفته تندیس ساخته‌ دست خودش شده بود, شیفته اکاذیبی می‌شود که روزگاری برای جامعه تدارک دیده بود. با تحقق "اکاذیب واقعیت‌مند" رهبران جامعه تهی از عذاب وجدان می‌شوند, چرا که انها دیگر بین انچه که می‌اندیشند و انچه که بر زبان می‌اورند تفاوتی نمی‌بینند. این فقدان تفاوت از منظر ایشان مصداق صداقت است. اوج توانایی دستگاه اقناع فریب اقناع‌ ‌شوندگان نیست بلکه فریب اقناع‌کنندگان است. لذا در این مرحله انها به طرز متناقضی صادقانه برای تحقق اکاذیب, جامعه را فدای ارمان‌ها می‌کنند...