کتاب "خودکشی" (Le Suicide) اثر امیل دورکیم که در سال 1897 منتشر شد، یکی از مهم‌ترین آثار در زمینه جامعه‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی است. در این کتاب، دورکیم به بررسی پدیده خودکشی از منظر اجتماعی می‌پردازد و نشان می‌دهد که این عمل نه تنها یک مسئله فردی، بلکه یک پدیده اجتماعی است که تحت تأثیر عوامل اجتماعی و فرهنگی قرار دارد. برخی از نکات کلیدی این اثر عبارتند از: 1. انواع خودکشی: دورکیم چهار نوع خودکشی را شناسایی می‌کند:    خودکشی اگوئیستی (Egoistic Suicide): ناشی از ضعف ارتباطات اجتماعی و احساس تنهایی. افرادی که در جوامع فردگرایانه زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض این نوع خودکشی قرار دارند.    خودکشی آلترئیستی (Altruistic Suicide): ناشی از فداکاری برای دیگران یا جامعه. افرادی که به شدت به گروه‌های اجتماعی خود وابسته‌اند و مایلند برای خیر عمومی جان خود را فدای کنند، ممکن است به این نوع خودکشی دست بزنند.    خودکشی آنومیک (Anomic Suicide): ناشی از بحران‌های اجتماعی و عدم ثبات در هنجارها و ارزش‌ها. این نوع خودکشی معمولاً در زمان‌های تغییرات سریع اقتصادی یا اجتماعی رخ می‌دهد.    خودکشی فتالستی (Fatalistic Suicide): ناشی از شرایط زندگی سخت و سرنوشت‌ساز. این نوع خودکشی در شرایطی رخ می‌دهد که فرد احساس می‌کند هیچ کنترلی بر زندگی خود ندارد. 2. نقش جامعه: دورکیم تأکید می‌کند که خودکشی به شدت تحت تأثیر ساختارهای اجتماعی، هنجارها و ارزش‌های فرهنگی قرار دارد. او نشان می‌دهد که نرخ خودکشی در جوامع مختلف متفاوت است و این تفاوت‌ها به عوامل اجتماعی مرتبط است. 3. تحلیل آماری: دورکیم برای تحلیل خودکشی از روش‌های آماری استفاده می‌کند و به جمع‌آوری داده‌ها و تجزیه و تحلیل آن‌ها می‌پردازد. او با استفاده از آمار، نشان می‌دهد که چگونه نرخ خودکشی با متغیرهای اجتماعی مانند دین، وضعیت اقتصادی و ساختار خانواده ارتباط دارد. 4. پیامدهای اجتماعی: دورکیم نتیجه‌گیری می‌کند که خودکشی نه تنها یک عمل فردی است، بلکه بازتابی از وضعیت اجتماعی و فرهنگی جامعه است. بنابراین، برای کاهش نرخ خودکشی باید به عوامل اجتماعی و ساختارهای جامعه توجه کرد. کتاب "خودکشی" دورکیم به عنوان یکی از آثار بنیادی در جامعه‌شناسی شناخته می‌شود و تأثیر زیادی بر فهم ما از پدیده‌های اجتماعی و روان‌شناختی داشته است.