یه فقیه شاعر ادیبی داشتیم تو قرن یازدهم و دوازدهم میلادی، به اسم شهاب‌الدین سعد بن محمد صیفی، که این بنده‌خدا به حیص‌بیص مشهور بوده. چون همیشه لفظ قلم حرف می‌زده و یه باری که می‌بینه مردم خیلی شلوغ می‌‌کنند، می‌گه که «مردم را چه می‌شود در این حیص‌بیص؟» دیگه مردم براش دست می‌گیرند و از اون بعد بهش می‌گند حیص‌بیص. خود حیص‌بیص یا حیص و بیص یعنی گرفتاری و سختی و گیر و دار و مخمصه. اگه کلمه بودی، کدوم کلمه بودی؟ @kalamebazi