فرداسراغ‌من‌بیا.

برای این‌طور دوست داشته شدن.

اگه شد بدی بهت، رفت و شد غریبه؛
زندگی همینه.
یه روزی تبدیل به نفرت میشه بهترین حس.
زندگی همینه.
هممون یه روز می‌ریم، پس جدی نگیرش.
زندگی همینه.
«رفتیم از این شهر، برنمی‌گردیم. قلبت چند تیکه‌ست، ولی می‌خندی.»

چرا این موقع شبانه روز بیدارم و خوابم نمیاد؟

«آن‌چه می‌توان گفت آن است که هیچ دو تنی در زبان فارسی نیستند مانند مولوی و حافظ که آن‌قدر به هم نزدیک و آن‌قدر از هم دور باشند.»

بابا. گاهی اوقات کلمه‌ها کم میارن، همون زمانی‌که حرف‌های نگفته‌م نگاه می‌شن و تو چشمات می‌ریزن. مثل نصف شب‌هایی که دو تا لیوان چایی می‌ریزم و میارم کنارت می‌شینم و بهت تکیه می‌دم؛ سرمو روی شونه‌ت می‌ذارم و با انگشت‌هام رد رگ‌های دستتو نوازش می‌کنم. همون‌جایی که به مبدا حیاتم فکر می‌کنم، این‌که از تو میاد، و شاید بخاطر تو ادامه داره.‌ شاید بخاطر تو ادامه دارم.
بابا. من برای تو هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شم تا ابد دختر بچه هفت ساله‌ای می‌مونم که روی پات می‌شینه و بلند بلند کتاب می‌خونه و وقتی از بیرون میای خونه از سر و کولت بالا می‌ره و اونقدر قلقلکت می‌ده که بخندی. هرچقدر آدمای بیرون باهات بد تا کرده باشن، من نمی‌کنم. به موهای کم پشت فرفری قشنگت گیره می‌زنم و با خنده حرصیت می‌خندم.
الآن نوزده سالمه. به چشم تو از بچگی بزرگ بودم؛ ولی هنوز از بغلت آویزون می‌شم و با تمام زورم لپ‌هاتو فشار می‌دم و دادتو در میارم تا اون نگاه «گیری افتادم از دست این بچه» رو ببینم. چون من همیشه دختر تو می‌مونم. و تو تا ابد تنها مردی خواهی بود که با تمام قلبم بهش برمی‌گردم. تنها صدایی که چه توی خونه آواز بخونه و چه قرآن بخونه برای من مقدسه. و من برای هر لحظه‌ به‌خاطر سپردنت می‌میرم.
بابای نرم و قشنگم. زندگی بالا و پایین داره. تو هیچ‌وقت قسمت تلخ روزهاتو نمی‌گی، اما کاش بهم می‌گفتی تا همون‌جوری که هم‌دم شعرهای بی‌نقصتم، هم‌قدم تو هم باشم.
زندگی دوری و جدایی داره. من اینو می‌دونم و تو از نبودن من فرار می‌کنی، اما یادت می‌ندازم و بعضی وقت‌ها کامتو تلخ می‌کنم. ولی پسر من... هرچیزی که شد، هرجایی که بودم، با هر فاصله‌ای، تو پدر ناز من (پسر نازم) باقی می‌مونی و همراه مامان بزرگترین تیکه قلبمو برای خودت داری.
هرچقدر هم که زخم ببینم.
دوستت دارم. روزت مبارک قلب دوم من.

فقط یک‌بار دیگر کافی است از زبان دخترهای اکلیلی بشنوم «زندگی هم برای مرد و هم زن سخته، شرایط سخت زنا که فرقی نداره:)❤️‍🩹» تا یک‌جا را به آتش بکشم.

وای....

من خیلی موزیک گوش می‌دم، می‌تونم بگم که به موسیقی اعتیاد دارم و همیشه هدفون توی گوشمه.‌ تصمیم گرفتم از این اعتیاد شنیداریم یه سودی ببرم، برای همین چند وقته که حدود یک ساعت تو روز پادکست‌های مختلف رو گوش می‌دم و تجربه خیلی خوبیه.
پادکستی که می‌خوام معرفی کنم، پادکست رادیو مرز هست.
توی این پادکست راجع‌به تفاوت‌ها صحبت می‌شه. آدم‌هایی که به هر دلیلی، بخاطر سلایق و تجربیات و پیشینه‌شون، هر چیزی، از جامعه جدا افتادن و به عبارتی با یک مرز خیالی پشت دیوار موندن.
اگر به ارتباطات انسانی علاقه دارید، اگر به سبب شغلتون باید با گروه‌های متفاوت مردم در ارتباط باشید، یا حتی اگر ذهنتون پویاست و از نظر اجتماعی می‌خواید نظرات و وقایع و صحبت‌های متفاوت آدم‌ها رو بشنوید، حتما به این پادکست سر بزنید.
نقطه مثبت این پادکست اینه که توی یک سری اپیزودهاش به موضوعاتی توجه کرده که کمتر کسی بهش فکر می‌کنه، با این‌که گروه خاصی از جامعه رو گیر انداخته.
https://castbox.fm/va/1475573
این هم لینکش در کست باکس
رادیو مرز برای من یک چالش بود. یکی از دلایل مهمی که من این پادکست رو انتخاب کردم، اینه که نظرات متفاوت و تجربیات متفاوت رو به گوش می‌رسونه. حرف‌هایی که شاید تو باهاش مخالف باشی؛ اما زاویه دوربین رو می‌بره اون سمت زمین که ذهنت رو منعطف کنه.
در هر صورت... کار قوی و آندرریتدیه.
#معرفی

پس از سال‌ها.