وقتی نمی‌تونی پناهم باشی، نگو دوستت دارم. وقتی نمی‌تونی خونه امن من باشی، نگو دوستت دارم. این کلمات، بارِ مسئولیت دارن. تعهد میارن. وقتی میگی "دوستت دارم" یعنی من اینجام، یعنی تکیه‌گاهت میشم، یعنی سایه‌ات میشم، یعنی تو هر شرایطی حواسم بهت هست. اگه قرار باشه فقط زبانی باشه، اگه قرار باشه فقط یه جمله قشنگ باشه که بگی و بری، این دوست داشتن نیست. این فقط یه بازی با کلماته. یه بازی که قلبِ آدم رو به درد میاره. یه بازی که اعتماد رو از بین می‌بره. دوست داشتن، یه عمله. یه تعهده. یه چیزی فراتر از کلماته. اگه قرار نیست پناه باشی، اگه قرار نیست خونه امن باشی، پس لطفا نگو دوستت دارم. بذار این کلمه، حرمتش رو حفظ کنه. بذار این کلمه، یه معنای واقعی داشته باشه.