‍ امروز روز جهانی محیط زیست است. ✅ به مناسبت این روز، تحلیلی سوال گونه از دغدغه های محیط زیستی فعالان ایرانی خواهم داشت. 🔹 این روزها که مسأله تعیین رئیس قوه مجریه مطرح است، آن دسته از فعالان محیط زیست که همچنان علاقمند این فرآیند هستند، سوالات و شرط و شروطی از افراد ثبت نام کرده مطرح کرده اند مبتنی بر اینکه محیط زیست کشور چه میزان بعنوان اولویت آن افراد مطرح است. 🔸 دغدغه هم از اینجا ناشی شده که محیط زیست ما رو به تخریبی بی بازگشت است و مسئولیت رئیس قوه مجریه احیا و حفاظت از طبیعت می باشد. 🔹من در اینجا به ساحت سیاسی این مطالبه و اینکه آیا حکومت ایران چه میزان اهتمام بر این مسأله دارد وارد نمی شوم. وانگهی، به نظرم فعال هوشیار محیط زیستی می داند که صاحب منصب مذکور آنقدر صنم دارد که فرصت به یاسمن نرسد. بلکه از حیث فنی، چند سوال از این عزیزان دارم: ١. آیا برآوردی پولی از میزان این تخریب (= هزینه احیا برای بازگشت به نقطه صفر) در سطح کلان ملی داریم؟ ٢. آیا نقطه صفر را مشخص کرده ایم؟ فرضا که این برآورد را با هرچه میزان خطا انجام دهیم: ٣. منبع تامین هزینه این احیا کجا خواهد بود؟ ٣.١ اگر منابع داخلی (internalized)، آیا اقتصاد ما چنین توان و ظرفیتی دارد؟ ٣.٢ اگر منابع خارجی (externalized)، آیا این خود مصداق استعمار محیط زیستی و بهره برداری از منابع دیگران برای بهبود شرایط خودمان نیست؟ ٣.٣ تکلیف معیشت مردم چه می شود؟ تا چه حدی ما توان جایگزین کردن معیشت و اقتصاد "این جامعه" را داریم؟ ٣.۴ ایده آل این بهبود چیست اصلا؟ ▪️به نظر و تجربه شخصی ام، یک گسست بزرگ در سطح کنش گری عموم فعالان محیط زیست و سطح جدی سیاست و سیاستمداری و حکومت در کشور وجود دارد. این که این گسست تاکنون چگونه و توسط چه گروههایی پر شده، از مجال این نوشتار خارج است اما هرچه که باشد، محصول نهایی این کنشگری، اثر جدی ای بر شرایط محیط زیست ما نداشته است. صابر معصومی کانال گفتمان آب، توسعه و محیط زیست