انجمن آنتی‌تئیست‌های‌ ایران

انجمن آنتی‌تئیست‌های ایران

💢 #آلبر_کامو:
اندیشه بر طغیان [#قسمت‌نخست]


✖️ ۵۸ سال از زمان درگذشت #آلبر_کامو می‌گذرد.
اگر او در سانحه ۴ ژانویه ۱۹۶۰ کشته نمی‌شد، بسیار چیزهای دیگر می‌توانست درباره #پوچی و #طغیان بنویسد.
اگر اینک زنده بود، در مورد #طغیان در خیابان‌های #ایران چه می‌گفت؟


آیا زندگی ارزش زیستن را دارد؟

ارزشی ورای خود زندگی وجود ندارد که بتوان با توسل به آن به این پرسش پاسخ گفت. جهان بی‌معناست، یعنی نمی‌توان از آن فاصله گرفت و برای پرسش "برای چه؟" پاسخی گرفت.

✖️ معنا در رابطه معنا دارد و در فاصله از دست می‌رود.

پس اگر بخواهیم زندگی معنایی داشته باشد، باید در خود آن آفریده شود.

معنایی که به زندگی می‌دهیم، می‌تواند از آن فاصله بگیرد، بر آن غلبه کند، آن را بکشد.

💢 این هشداری است که آلبر کامو داده است.


۵۸ سال از زمان مرگ او می‌گذرد، ۷۶ سال از زمان انتشار #افسانه‌سیزیف و #بیگانه و ۶۷ سال از زمان انتشار #انسان‌طاغی، اما این هشدار همچنان بـِروز و مبرم مانده است.



📚 #افسانه‌سیزیف

#کامو در #افسانه‌سیزیف موضوع #پوچی را بررسی می‌کند.


عنوان این جستار فلسفی، از یک نمادِ کارِ عبث برگرفته شده است:

خدایان، سیزیف را محکوم کرده بودند که پیوسته تخته سنگی را تا قله کوه بغلتاند و از آنجا آن تخته سنگ با تمام وزن خود پایین می‌افتاد. خدایان به حق اندیشیده بودند که از برای گرفتن انتقام تنبیهی دهشتناک‌تر از کار بیهوده و بی‌امید نیست


سیزیف چه کند؟
خودکشی؟

#کامو این کار را پاسخی درخور به #مسئله‌پوچی نمی‌داند، همانگونه که گریختن از پوچی را با توسل به ارزش‌هایی که گویا در فراسوی زندگی زمینی وجود دارد، تنها گریختن از مسئله می‌داند نه درگیر شدن با آن.

پیشنهاد او اینست که بپذیریم #پوچی با ما همراه است، جهان اگر پوچ است، به دلیل وجود انسان پوچ است، پوچی فقط در جهان انسانی وجود دارد. بایستی آن را پذیرفت و بر آن شورید. انسان در شورش آزاد می‌شود، اما نمی‌تواند از آن بنیاد ظلمانی پوچی، که هر طرف بنگریم، چون درهای دهان گشوده است، بگریزد.
مرگ به نوعی پیش می‌آید، از جمله در شکلی بس پوچ و احمقانه و به گفته خود کامو #مسخره:
یعنی در تصادف اتوموبیل، چنانکه برای خود اندیشه‌ورز بر مسئله پوچی پیش آمد.


پس #کامو در برابر پوچی به طغیان فرامی‌خواند، هم‌هنگام یادآور می‌شود که هیچ طغیانی نمی‌تواند وجود پایان‌پذیر ما را پایان‌ناپذیر کند.

انسان نمی‌تواند بر مرگ چیره شود.

از این آرزو اما دست برنمی‌دارد، از جمله با توسل به تاریخ، با انحلال هویت خود در یک رویای تاریخی.

#ادامه‌دارد


Join Us ☞ @iranian_antitheists

درباره کتاب


در تاریخ ادبیات مواردی وجود دارد که سبکی با یک داستان کوتاه آغاز شده است. مثل شنل گوگول که رئالیسم روسی را بوجود آورد.
اما داستان کوتاه #دیوار، سبکی را بوجود آورد که هنوز که هنوز است در این که آیا این سبک ادبی است یا صرفا یک فلسفه روایی، اختلاف سلیقه وجود دارد

دیوار داستان بسیار ساده‌ای دارد. اصلا می‌توانیم این داستان را آغازگر دوره‌ای بنامیم که ادبیات مدرن به حذف داستان پرداخت و رمان را به صورتی درآورد که از حالت قصه خارج شود و شکل فیلم‌نامه به خود بگیرد.

دیوار داستان نبرد انسان با خود است. شورشیانی که دستگیر شده‌اند و در انتظار مرگند.

در این داستان کوتاه، سارتر نخواسته که حالات آنها را به تصویر بکشد و به چند خط ساده بسنده می‌کند، یعنی ما نمی‌توانیم با حالات روانی آنها، آنطور که مثلا کافکا در #محاکمه یا کامو در #بیگانه به تصویر می‌کشند، آشنا شویم. هدف او این نیست. قهرمان داستان برای نجات دوستان خویش که تحت تعقیب هستند و این که چندی کوتاه از زیر شکنجه خارج شود، به بازپرس آدرس اشتباهی می‌دهد، اما دست برقضا، دوستانش به همان آدرس اشتباهی رفته‌اند و همه توسط سربازان کشته می‌شوند.

اهمییت وجدان آدمی، در این داستان دیده می‌شود، همانطور که شعار اصلی این داستان اصالت وجود است. وجودی که همیشه تحت تاثیر اعمال خویش است، چه دروغ بگوید و چه حقیقت



‏Join Us ☞ @iranian_antitheists