اون موقع خونه ی مامانی طبقه ی پایین بود ، ولی هیچوقت غذاهایی که میخواست بفرسته بالا رو قبول نمیکردم. خودم بلد بودم! عاشق این بودم که اشپزی کنم . مهم نبود چی ، انگار غذایی که من درست میکردم خاص تر بود! انگار اونی که واسه خودم درست میکردم خوشمزه ترین غذای دنیا میشد .. اخ چه استرسی میکشیدم صدای موزیکم نره پایین ولی ، لعنتی دیوونه بودم! یک تینیجر دیوونه کهبا بُرس پیچ اهنگ های تازه ریلیز شده ی دوالیپا رو میخوند و وسط خونه ، دنس لاو شات رو کاور میکرد.. یک همچین خوشحالی بودم! هنوزم از صبحانه های لاکچری که بعد از سه چهار ساعت خوابیدن روی کاناپه درست میکردم عکس دارم ( دلم نمیومد بخوابم ، بیدار میموندم تا صبح ) هنوزم تک تک نهار و شام های لذیذی که پختم توی یک چنلی سیوـه .. دینرپارتی های من همیشه خاص بود