هذیان خفته آوای غمگین فراموش شده‌ای در ته دالان گلو از آنسوی برج شنیده می‌شد فریادگونه، اما آنجا همه آرمیده‌اند تو می‌شنوی؟ گویی پژواک‌اش در رعد و برق گم شده باشد آی مردم من هستم کوه انعکاس صدایم را در صلابتش پنهان کرده است میخاهد دوباره بغرد نغمه‌ای از غم‌های کهنه گم‌ شده در دل زمان را اما می‌ترسد در تنگنای صدایش گیر بهمن بیافتد. سراینده: زهرا حیدری