همه با همیم " روح الله جمعه ای"

برجام خوب - برجام بد

#برجام به عنوان یک سند بین المللی توانست خطرات جدی اقتصادی و حتی نظامی و امنیتی را در مقطعی خاص با تاکتیک مهم #نرمش_قهرمانانه از کشور دور سازد ولی این دستاورد و موفقیت دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران که به شدت منافع آمریکا و رژیم صهیونیستی در منطقه را به خطر انداخته بود از همان ابتدا توسط #گلوبالیسم_افراطی مورد هجمه قرار گرفت.
گشایش های مالی و به ویژه رفع محدودیتهای همکاری های نظامی در برجام به عنوان یکی از نتایج برجام، در اندک زمان حیات فعال خود توانست سناریوی اسراییل و آمریکا در منطقه و به ویژه سوریه را به سود جریان مقاومت تغییر دهد و از این رو می توان به پتانسیل های برجام توجه داشت.
تردیدی نیست برجام مانند هر توافقی یک طرفه نیست، چرا که توافق یک طرفه، سند تسلیم است که معنا و مفهوم خود را دارد اما همین ظرفیتهای برجامی موجب شده است با وجود اصرار تبعه گلوبالیسم افراطی در ایران مبنی بر آتش زدن برجام یا خروج از آن اما با تاکیدات هوشمندانه رهبر انقلاب، ایران همچنان متعهد به برجام باقی بماند و حتی با روی کار آمدن دولت سیزدهم اصل مذاکره با آمریکا و اروپا برای احیای برجام به طور جدی در دستور کار قرار گیرد و برجام دیگر از جایگاه نحس و نفرت خارج شده و مستحق آتش زدن و خسارت محض نیست تا جاییکه حتی برخلاف قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریمها که در مجلس فعلی تصویب شده و اخیرا نیز توسط رهبری به عنوان دستاورد این دوره از مجلس مورد توجه قرار گرفت، مذاکره کنندگان ایرانی که اتفاقا از طراحان توهم زمستان سخت اروپا! هستند آماده کنار گذاشتن این قانون راهبردی مجلس که به تایید شورای نگهبان هم رسیده بود به سود برجام شده اند.
این روزها هم خبرهای متعددی از مذاکرات ایران با نمایندگان آمریکا و اروپا به منظور احیای برجام به گوش می رسد که نشان می دهد دوران دلواپسی و برجام بد به سر رسیده است و در آستانه انتخابات مجلس، مردم و دغدغه های اصلیشان قابلیت توجه و تکریم پیدا کرده اند و از منظر افراطیون و سایه نشینان، برجام می تواند بسیار هم خوب و حیاتی باشد.
در هر حال هر توافقی که منجر به رفع مشکلات شدید مردم به ویژه بهبود معیشت آنها شده و منجر به کاهش تورم و رکود فراگیر و به تبع آن به خطر افتادن امنیت روانی و اجتماعی شود قطعا مورد پذیرش جامعه است اما تاریخ ایران هیچگاه پارادوکس برجام خوب و برجام بد را فراموش نخواهد کرد.
پارادوکسی که دهها میلیون ایرانی را گروگان تنگ نظری و افراط گرایی و توهم خود گرفته بود.

کرونا و جهانی شدن!!
پاندمی ویروس منحوس #کرونا به دلیل نوع عملکرد و شیوع وسیع و گسترده و از همه مهمتر عدم شناخت دقیق از زوایای مرموز ویروس #کووید_۱۹ از همان ابتدا با تعجب و شگفتی محافل علمی و به ویژه پزشکی و درمانی واقع شد و تلاش های بسیاری برای یافتن درمان و واکسنی مطمئن برای این ویروس آغاز شد که تاکنون نتیجه قطع نداده است. اما از منظر جامعه شناسی سیاسی و بررسی تاثیر مسائل و رویدادهای اجتماعی بر زندگی انسان ها می توان به نکات قابل توجه و تاملی در باره این #پاندمی عجیب دست یافت. یکی از دستاوردهای پاندمی کرونا ایجاد #شکاکیت در باورها بود که به طور غیر مستقیم انسان را شدیدا وابسته و نیازمند به #علوم_تجربی کرد و به طور شگفت آوری تمام دنیا با زدن ماسک و فاصله گذاری اجتماعی و درد و تغذیه و روش مشترک و #همسان، چشم به معجزات علم تجربی دوختند. همانگونه که واژه پاندمی به معنای جهانگیری یا دنیاگیری است، تاثیر این شکاکیت و وابستگی بیش از وصف به علوم تجربی، منجر به مطالبه عمومی برای نوعی #گلوبالیسم یا #جهانی_شدن شده است و این همسانی در رفتار و دغدغه و مطالبه به عنوان یک رهیافت نوین جهانی قابل مطالعه و بررسی است. درواقع نتیجه محتوم و قطعی پاندمی ویروس کووید 19 می تواند زمینه سازی تلاش برای مطالبه عمومی جهانی شدن با طراحی نظامی خاص برای اهدافی مشخص و جهانشمول باشد. به این گفته فرانسیس #فوکویاما نظریه‌پرداز پایان تاریخ و از اساتید شناخته شده دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا در مطلبی که بهار امسال و تنها چندماه پس از پاندومی کرونا برای نشریه فارین افرز نوشت دقت کنید، لطفا دقتی که همراه با حواشی مهمتر از متن انتخابات اخیر آمریکا باشد:
"ادامه همه‌گیری کرونا می‌تواند به سقوط نسبی ایالات متحده، ادامه فرسایش نظم لیبرالِ بین الملل و تجدید حیات فاشیسم در سرتاسر دنیا بیانجامد. از سوی دیگر، همه‌گیری می‌تواند تولد دوباره لیبرال دموکراسی را رقم بزند، ساز و کاری که بارها با بدگمانی‌ها روبرو شده است و این بار با ظهورش نوید بخش انعطاف و حیات دوباره است. این بیماری همه گیر همه جا را شفاف کرده است. ناکارآمدی‌ها، ضعف‌ها، شایستگی‌ها و کارآمدی‌ها بیش از هر زمان دیگری به چشم می آیند. شکاف بین ثروتمندان و فقیران بیشتر شده و عمیق‌تر هم خواهد شد. با هم بودن و همبستگی‌های اجتماعی می‌تواند حمایت‌های اجتماعی سخاوتمندانه ای را ایجاد کند. درست مانند رنج‌های مشترک ملی بعد از جنگ جهانی اول و رشد و رفاهی که در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ رقم خورد.اینها شاید به یک ایدئولوژی نئولیبرالیسم شدید منتهی شود که بسیاری از اشکال مالکیت و مقررات دولتی را بر نمی تابد."