غزل ۳۵۹ چاپ خانلری (۳۶۶ قزوینی) در ۴۳ نسخه آمده است. نسخه‌ی مورخ ۸۳۴ بیت را ندارد. علامه قزوینی از ضبط نسخه‌ی اساس طبع خود (۸۲۷) و نیز یحیی قریب از نسخه‌ی چاپ خویش(۸۶۲) که "لنگر حکم" است خارج شده‌اند.
بیت زیر که در اغلب چاپ‌های متداول دیوان حافظ دچار تحریفی ظریف شده‌است، اگر جدا از بیت‌های دیگر در نظر گرفته شود بی‌اشکال به نظر می‌رسد:
نصرت الدین شاه یحیی آنکه خصم ملک را/ از دم شمشیرِ چون آتش در آب انداختی (حافظ به سعی سایه، ۴۲۲).
اما اگر دیگر بیت‌ها را در نظر بگیریم متوجه می‌شویم که معنا و ساخت دستوری ردیف در بیت مورد بحث متفاوت است. «انداختی» اینجا «او می‌انداخت» معنی می‌دهد و در بیت‌های دیگر «تو انداختی»، چنان که در مطلع می‌بینیم:
ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی/ لطف کردی سایه‌ای بر آفتاب انداختی (همان جا).
مسأله اینجاست که تلفظ «انداختی» به معنای «تو انداختی» با تلفّظ «انداختی» به معنای «او می‌انداخت» فرق می‌کرده‌است. اوّلی همان «انداختی» بوده‌است ولی دومی به صورت /andāxtē/ (با یای مجهول) خوانده می‌شده. پس این دو با هم در ردیف یک شعر جای نمی‌گرفته‌اند. برای گشودن گره کار نباید در پی یافتن تحریفی در ردیف شعر حافظ بود. تحریف رخ داده‌است اما در جای دیگر و به طور مشخّص، در مصراع نخست که در آن «ایکه» به «آنکه» دگرگشته شده‌است. اینک صورت درست بر پایهٔ چاپ شادروان نیساری:
نصرت الدین شاه یحیی ای که خصم ملک را/ از دم شمشیرِ چون آتش در آب انداختی (دیوان حافظ، ۱۳۸۷، چاپ سخن، ص ۵۲۹).
تو خود حیات دگر بودی ای زمان وصال خطا نگر که دل امید در وفایِ تو بست
تو خود حیات دگر بودی ای زمان وصال : 19 نسخه (782[بیاض تاج الدین احمد وزیر]، 801، 813، 814- 813، 818، 822، 824 و 15 نسخۀ دیگر) خانلری، نیساری، عیوضی، جلالی نائینی- نورانی وصال، فرزاد
تو خود حیات دگر بودی ای نسیم وصال : 13 نسخه (821، 823، 825 و 10 نسخۀ دیگر، یک نسخه مورخ 894 به اشتباه "حیاتی" ضبط کرده است) سایه، خرمشاهی- جاوید
تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال : یک نسخه (827) قزوینی- غنی
37 نسخه غزل 34 را دارند و بیت فوق در یک نسخۀ بسیار متأخر نیست. از نسخه‌های کامل کهن، نسخۀ مورخ 803 خود غزل را ندارد. در نسخۀ مورخ 801 ضبط "زمان وصال" خط زده شده و با قلم و خط دیگری احتمالاً سپستر و به دست دیگری بالای آن "نسیم شمال" نوشته شده است.
