سُروش نام یکی از ایزدان یا فرشتگان در باور باستانی ایرانیان است. باور است که او بر نظم جهان مراقبت دارد و پیمان‌ها را می‌پاید. در نوشته‌های زرتشتی و فرهنگ‌های ایرانی، سروش پیک ایزدی خوانده شده، از این رو برخی وی را با جبرائیلِ باورهای سامی، یکی دانسته‌اند. همچنین وی از فرشتگانی شمرده می‌شود که در روز رستاخیز به کارِ شمار گماشته خواهد شد و همراه نیکوکاران بر سر پُل چینوَت (پل داوریِ درگذشتگان) خواهد بود. در فرهنگ کهن ایرانیان روز هفدهم از هر ماه سروش نام داشت و مراسم دینی و جشن‌های ویژه‌ای برگزار می‌شده‌است. اما «سروشْ روز» به ویژه در ماه فروردین از اعتبار ویژه‌ای در مراسم دینی برخوردار بوده که با شست‌وشوی تن و روان و به آتشکده رفتن و نیایش کردن همراه بوده‌است. این روز را روز باژ، یعنی روز زمزمه نیز می‌گفته‌اند. وصف وی: گاهی به صورت مرغ سروشه، خروس وصف شده. گاهی به مثال ستاره. در شاهنامه: ﴿یکایک بیامد خجسته سروش بسان پری پلنگینه پوش﴾ این نگاره از تصّور سروش از مینیاتور قرن شانزده از مکتب بخارا الهام گرفته شده. #اساطیر @namebastan