✅ روزی مردی "قصد سفر" کرد. پس خواست پولش را به شخص "امانت داری" بدهد، به نزد "قاضی شهر" رفت و به او گفت: به مسافرت می روم، می خواهم پولم را نزد تو به امانت بگذارم و پس از برگشت از تو "پس بگیرم." قاضی گفت: اشکالی ندارد پولت را در آن "صندوق" بگذار... پس مرد همین کار را کرد. وقتی از سفر برگشت، نزد قاضی رفت و امانت را از او خواست. قاضی به او گفت: "من تو را نمی شناسم.!" مرد غمگین شد و به سوی "حاکم شهر" رفت و قضیه را برای او شرح داد. حاکم گفت: فردا قاضی نزد من خواهد آمد و وقتی که در حال صحبت هستیم تو "وارد شو" و امانتت را بگیر. روز بعد وقتی که قاضی نزد حاکم آمد، حاکم به او گفت: من در همین ماه به "حج" سفر خواهم کرد و می خواهم امور سرزمین را به تو بدهم چون من از تو چیزی جز امانتداری ندیده ام.! در این وقت "صاحب امانت" داخل شد و به آن ها سلام کرد و گفت: ای قاضی من نزد تو امانتی دارم. "پولم را نزد تو گذاشته ام." قاضی گفت: این کلید صندوق است، "پولت را بردار و برو ." بعد دو روز قاضی نزد حاکم رفت تا درباره ی آن موضوع با هم "صحبت کنند." حاکم گفت: ای قاضی امانت آن مرد را پس نگرفتیم مگر با دادن کشور حالا با چه چیزی کشور را از تو پس بگیریم. "سپس دستور به برکناری آن داد." « حواسمان باشد با زیادیِ عبادت و جای مهر برخی ها اغفال نشویم بلکه به راست سخنگویی و امانتداری افراد نگاه کنیم… » 🔸🔸🔸🔸🔸🔸🔸