دختر کاپشن خاکستری هندزفری هایش از لابلای موهایش نمایان بود. کاپشن خاکستری به تن زده بود،  و خرامان خرامان به طرف دریا به راه بود. چرا آنقدر غمگین به نظر می رسید دخترک؟ کنجکاو موسیقی یی بودم که در گوش او روان بود. ولی احساس می کردم موسیقی بی کلامی در گوش دارد. دخترک بی حرکت دست به بغل،  به دریای خروشان چشم دوخته بود. چند لحظه یی خیره اش بودم،  و بعد به راه افتادم و دور شدم. رفتم و آن روز گذشت ولی تصویر آن دخترک کاپشن خاکستری غمگین، از جلوی چشمانم به دور نرفت و ماندگار شد... _سودابه رضایی افشار