⭕️ از رییس جمهور آینده چه می‌خواهم؟ در آستانه‌ی کارزارهای انتخاباتی با توجه به مشکلات روزمره خودم، زن دانشگاهی مادر دو کودک، خواسته‌هایی را مطرح می‌کنم و امیدوارم در برنامه‌های انتخاباتی دیده شود. این خواسته‌ها کارهای عجیب و غریبی نیست و هر رییس‌جمهوری از هر گرایش سیاسی می‌تواند پیگیری کند. اغلب آنها قوانینی برای اجرا هم دارند که روی زمین مانده‌اند و رییس جمهور باید پیگیر اجرایشان شود. امیدوارم نامزدهای انتخاباتی به جای کُری‌خوانی‌هایی که متأسفانه مرسوم شده و بیشتر یادآور قلدربازی‌های نوجوانان تازه‌بالغ است تا برنامه‌های بالاترین مقام اجرایی کشور، بگویند برای اجرای این مطالبات مبتنی بر قوانین چه می‌کنند. ◀️ یکی از مشکلات روزمره من راه رفتن در خیابان یا رانندگی است. من از عرض خیابان نمی‌توانم رد شوم، چون هیچ کسی برای خط‌کشی عابر پیاده حرمتی قائل نیست. رانندگی هم دشوار است چون قانون و خطوط خیابان هیچ معنایی ندارد. توقف دوبل باعث راه‌بندان می‌شود. افتادن در جاده هم همیشه به معنای ترس از جان است. امیدوارم رییس جمهوری بعدی از وزیر کشور بخواهد که پیگیر اجرای قوانین راهنمایی و رانندگی باشند، جریمه‌هایی سنگین برای تخلفات رانندگی بگذارند و با قوت آنها را اعمال کنند. رییس جمهور آینده از معاونت راه و شهرسازی بخواهد که یارانه انرژی و هزینه‌های توسعه و چندطبقه کردن خیابان‌ها را صرف توسعه حمل و نقل عمومی درون‌شهری و بین‌شهری کند. (در اینجا به توسعه دوچرخه‌سواری برای مردان و زنان یا بهبود جاده‌ها یا توقع از وزارت صمت برای بهبود کیفیت خودروسازی اشاره نمی‌کنم، چون برخی از مواردش محل اختلاف بین نامزدهاست و بعضی هم وابسته به عواملی بیرون از ریاست جمهوری چهارساله است.) ◀️ من نمی‌توانم با کودکانم به پارک یا خرید بروم. چون به دلیل نامناسب بودن معابر کالسکه را نمی‌توان به راحتی در کوچه و خیابان برد. علی‌رغم وجود قانون مناسب‌سازی، تمام مسیر ما پر از چاله و چوله و جوی و حفره است. حتی گذرگاه‌های توان‌یابان پرمانع شده تا از عبور موتورسیکلت جلوگیری شود و درنتیجه نمی‌توان کالسکه را در آن عبور داد. راه ورود به فروشگاه‌ها و پاساژها هم فقط پله است. از رییس جمهور آینده می‌خواهم وزارت راه و شهرسازی را ملزم به اجرای قانون مناسب‌سازی کند و از شهروندان بخواهد تخلفات را گزارش دهند. (اگر کسی هم دلش برای رشد جمعیت می‌سوزد، کمک کند تفریحاتی ساده مانند پیاده‌روی برای ما والدهای بالفعل وجود داشته باشد و بیشتر در سطح شهر دیده شویم.) ◀️ من دوست دارم از حق خودم برای ثبت نام فرزندانم در مدرسه دولتی استفاده کنم (حق مصرح در اصل سی‌ام قانون اساسی). مدارس دولتی باید هم کیفیت آموزشی و هم آرامش روانی حداکثری را در اختیار فرزندانم قرار دهد. از رییس جمهور می‌خواهم وزیر آموزش و پرورش را پیگیر اجرای عدالت آموزشی و حذف مدارس خاص با هدف بالا بردن کیفیت نظام آموزشی دولتی بسازد، نه اینکه وزیر خیال خودش را راحت کند که هر کس ماشین مدل بالا می‌خواهد باید بیشتر هزینه بدهد. ◀️ من دوست دارم که همه‌ی دستگاه‌های دولتی از منِ فرزنددار حمایت کنند. امکانات مراقبت از فرزند، امکانات تفریحی، سلامت و آموزشی در اختیارمان بگذارند. خیالمان را راحت کنند که تأمین نیروی انسانی برای کشور فقط و فقط تحمیل هزینه بر ما نیست. اما نمی‌خواهم برای منِ متأهل فرزنددار اولویتی آپارتایدگونه قائل شوند. زنان و مردان بی‌همسر یا بی‌فرزند همان‌قدر در مناصب و موقعیت‌ها جایگاه داشته باشند که بقیه. از رییس جمهور آینده می‌خواهم که معاونت زنان و معاونت حقوقی را موظف به پیگیری حقوق شهروندی همه ما زنان و مردان بسازد. ◀️ توسعه‌های بی‌رویه و بی‌مبالات در نظام آموزشی و پژوهشی دانشگاه‌ها باعث کاستن از کیفیت آموزشی و پژوهشی است. به صورت ساختاری جلوی تولید علم در علوم انسانی گرفته می‌شود. من می‌دانم که اگر زحمت‌کش‌ترین معلم یا پژوهشگر باشم، وضعیتم در نظام دانشگاهی هیچ تفاوتی با همکاری ندارد که می‌تواند دانشجویانش را به خط کند که برایش مقاله بنویسند یا طی زدوبندی مقالاتش را در نشریات دوستانش منتشر کند و مقالات آنها را در نشریات خودش. از رییس جمهور آینده می‌خواهم که وزیر علوم را موظف سازد که راهی برای ارزیابی کیفی بیابند و انقلابی در علوم انسانی ایجاد کنند و در نظام دانشگاهی هم به دنبال عدالت و شفافیت باشند و نه مشاهده باج‌دهی‌های میان نویسندگان و نشریات یا میان داوران و مجریان. خانم رییس جمهور! آقای رییس جمهور! امیدوارم بهبود محیط زیست، اصلاح نظام مالیات و یارانه، اصلاح وضعیت بیمه و خدمت درمان، تعامل عزتمندانه در فضای بین‌المللی را هم در دستور کار داشته باشید. اما دست کم از شما می‌خواهم که در جایگاهتان به فکر این خواسته‌های حداقلی که در چند بند بالا گفتم، باشید. شهروند ایرانی، فاطمه توفیقی @ftofighi