من و شکنجه
در این اتاق
دیوارها به رنگ اندوهند
اشیاء به طرز مرموزی کهنه
مثل روح آواره‌ای
که فراموش شده است
تاریکی اتاق را چیزی کم نمی‌کند
نه آفتاب نه مهتاب
نه شمع و نه چراغ
تنها دانه‌های الماس روی گونه و
گاهی ستاره‌ای خاموش
در این اتاق یکی دایم درد را
مانند دشنه از پشت سر
تا مغز استخوان فرو می‌برد
و ارواح از درد
بی‌اختیار به هم می‌پیچید
در این اتاق که پنجره ندارد
#سداـآذریان@fryade_sokout
