گفت وگوی احسان آجورلو و رامتین شهبازی درباره فیلمنامه "شوالیه تاریکی برمی خیزد" احسان آجورلو: شوالیه تاریکی برمی‌خیزد نسبت به تمامی فیلمهای کریستوفر نولان و حتی نسبت به دو قسمت قبلی بتمن که خود او ساخته است، ساختار به مراتب ساده تر و کلاسیکی دارد. فیلم دارای الگویی سه پرده ای، کلاسیک و کاملا آمریکایی و هالیوودی است و در آن خبری از خلاقیت های داستانی و ویژگیهای خاصی که به نوعی امضای نولان محسوب می شود، نیست. در شوالیه تاریکی، حضور یک آنتاگونیست قدرتمند مثل جوکر که تمامی قواعد و باورهای شخصیتهای اصلی را به چالش می کشید، باعث عمق بخشیدن به جهان داستانی فیلم شده بود، اما شخصیت منفی #شوالیه_تاریکی_برمی‌خیزد بسیار ساده شخصیت پردازی شده است... رامتین شهبازی: شوالیه تاریکی برمی‌خیزد هم فیلم داستان است و هم فیلم شخصیت. در نگاه نخست ممکن است این گونه به نظر بیاید که با فیلمی داستان محور مواجهیم که شخصیتهای آن قرار است از دل موقعیت داستانی بیرون آمده و خلق شوند، اما وقتی با دقت بیشتری به ساختار فیلمنامه نگاه می کنیم، متوجه می شویم که با مجموعه ای از خرده داستان های مختلفی طرف هستیم که از اهمیت ویژه ای برخوردارند. در این جنس از روایت، چیزی که بیشتر از همه اهمیت دارد، این است که مخاطب بتواند با شخصیتها همذات پنداری کرده تا بتواند مسیر قصه را دنبال کند. به همین دلیل، فیلمهایی مثل شوالیه تاریکی برمی‌خیزد از ساختار تمثیلی استفاده می کنند. ساختارهای تمثیلی، ساختارهایی هستند که بنا بر شناخت مخاطب شکل می گیرند. یعنی مخاطب یک الگوی ابتدایی و پیشینه ای از داستان و شخصیتها در ذهن خود دارد که هنگام تماشای فیلم، آن الگوها را با جهان داستانی فیلم تطبیق داده و از این راه می تواند با دنیای اثر ارتباط برقرار کرده و آن را بفهمد و درک کند. 🔹 بخشی از گفت وگوی احسان آجورلو و رامتین شهبازی درباره فیلمنامه "شوالیه تاریکی برمی خیزد" 🔹 متن کامل را در صفحه های 108تا112 شماره 260 #مجله_فیلم_نگار در www.filmnegar.ir بخوانید.