‍ 🔰 «نمایشگاه کار شریف یا Stanford job fair؟»
بخش 2⃣ از 2⃣

✍ امیررضا جباری، ۱۴۰۰ مهندسی دریا

▪️ نگین ایرانی، دارنده‌ی مدال طلای المپیاد ریاضی و دانشجوی سال چهارم کارشناسی مهندسی کامپیوتر در دانشگاه شریف است. او نیز مانند برادر دوقلویش به جست‌وجوی مسیرهای شغلی احتمالی آینده‌ی خود می‌پردازد. او تنوع بسیاری در شغل‌های پیشنهادشده می‌بیند. او می‌تواند یک کدزن خوب در آن شرکت خدماتی سبز یا کدزن آن یکی شرکت خدماتی قرمز یا کدزن این یکی شرکت خدماتی نارنجی شود. هیچ خبری از فناوری‌های نوین نیست. کسی به او نمی‌گوید که تو می‌توانی با نبوغ خود، برتری فناورانه برای کشور خودت در مقابل قدرت‌های جهانی ایجاد کنی. خبری از چشم‌انداز فناورانه‌ای برای آینده در نمایشگاه نیست. حتی کسی به او نمی‌گوید که تو می‌توانی کسب‌وکار خودت را راه بیندازی و لازم نیست کدزن این شرکت‌ها شوی. البته که کارکردن در این شرکت‌های رنگ و وارنگ نیز اشکالی ندارد و یک مسیر احتمالی‌ست اما مسیرهای دیگری نیز هست. نگین کمی از فضای نمایشگاه دلزده شده ولی به وارسی نمایشگاه ادامه می‌دهد. تصمیم می‌گیرد با نمایندگان این شرکت‌ها درمورد صنعت و فناوری به گفت‌وگو بپردازد اما خیلی زود متوجه می‌شود که این‌ها مهندس و اهل فن نیستند، مدیران شرکت نیز نیستند بلکه از بخش نیروی انسانی آمده‌اند که نگین و نگین‌ها را متقاعد کنند که در شرکت آن‌ها مشغول به کار شوند. در واقع این کارمندان بزک‌شده، بخشی از دکور پرزرق‌و‌برق شرکت‌ها هستند.

▪️ نگین پس از بازدید از نمایشگاه با خود می‌اندیشد که اگر قرار است در یک شرکت تجاری و فقط با هدف صرف اقتصادی مشغول به کار شود، شرکت‎‌های بهتر و بیشتری در کشورهای غربی وجود دارند که اتفاقا حقوق و مزایای بیشتری هم دارند و این شرکت‌های رنگ و وارنگ داخلی رونوشتی از آن‌ها هستند. وقتی اصل جنس هست، رونوشت چرا؟ چون که صد آمد نود هم پیش ماست. او نیز مانند امید تصمیم به مهاجرت می‌گیرد.

▫️ Stanford job fair

▪️ از فکر امید و نگین بیرون می‌آیم. سراغ وبگاه ام‌آی‌تی، هاروارد و استنفورد می‌روم تا ببینم نمایشگاه کار آن‌ها چگونه است. نمایشگاه کار در این دانشگاه‌ها نه یک پدیده‌ی سه چهار روزه بلکه یک رویداد جاری در طول هر دو نیم‌سال است. هر چند روز یک‌بار موضوع نمایشگاه عوض می‌شود. از رشته‌های مختلف مانند مهندسی مکانیک و پزشکی تا مشاغل دولتی و مسائل محیط زیستی و حتی ارزش‌های غربی مانند فرصت‌های تنوع (جنسی، نژادی، گرایشی و ...) نمایشگاه مخصوص به خود را دارند. اواخر نیم‌سال دوم نیز نمایشگاه کارهای تابستانی و کارآموزی برگزار می‌شود. در این نمایشگاه‌ها طیف بسیار گسترده‌ای از کسب‌وکارها، از آن شرکت‌های خدماتی رنگ و وارنگ تا اسپیس‌ایکس حضور دارند. فناوری‌های نوین و نظامی نیز به‌طور مستقیم و غیرمستقیم حضور فعالی در دانشگاه دارند، تا این حد که بخشی به نام مسائل مربوط به ارتش در دانشگاه وجود دارد.

▫️ دارپای ما کجاست؟

▪️ مجددا به فکر فرو می‌روم. آمریکا نهادی به نام دارپا دارد که بر فناوری‌های نوین برای استفاده‌ی نظامی تمرکز دارد و همکاری‌های گسترده‌ای با صنعت و دانشگاه دارد. و بسیاری از فناوری‌های امروز مانند اینترنت و خودروی خودران از ثمرات این نهاد است. دارپای ما کجاست؟ خدا رحمت کند شهید فخری‌زاده را. مؤسسه‌ی سپند را با همین هدف تأسیس کرد. اما حضور امثال این مؤسسه در نمایشگاه کار شریف را هیچ‌گاه نمی‌بینیم؛ زیرا هرچیزی مربوط به مسائل نظامی یا فناوری‌های نوین باشد شاخک‌های کمیته‌ی ضد تحریم دانشگاه را تیز می‌کند و این کمیته، جلوی آن را می‌گیرد. گویا دانشگاه شریف، به عنوان نوک پیکان دانش و فناوری در کشور هیچ‌گاه نباید دغدغه‌ای فراتر از شرکت‌های رنگ و وارنگ خدماتی داشته باشد. دانشجوهای شریفی نیز اگر دغدغه‌ی فناوری نوین و پیشرو را دارند باید به فکر پذیرش از یکی از کشورهای غربی باشند.

▪️ نگین‌ها و امیدهای ایرانی، بزرگترین سرمایه‌ی کشور ما هستند. اگر آمریکا و رژیم صهیونیستی دانش و فناوری را مسخر خود می‌کنند و آن را به سلاحی علیه بشریت تبدیل می‌کنند، ما نیز باید به کمک نگین‌ها و امیدها دانش و فناوری را در اختیار بگیریم و برای پیشرفت کشور بجنگیم. با این امید که در فردایی نزدیک ایران ما انحصار قدرت‌های تحریم‌کننده در دانش و فناوری را بشکند و به جایگاه به‌حق و حقیقی خود در جهان برسیم. جایگاهی که نه تنها برای ملت خودمان بلکه برای تمام ملت‌های آزاده و تحت ظلم جهان، امنیت و آبادانی به ارمغان می‌آورد.

🇮🇷🇱🇧 @Enqelabsq | نشریهٔ میدان انقلاب