زبان نه فقط ابزاری برای ارتباط و انتقال معنا که بازتابی از فرهنگ و تاریخ انسان است. حرکت ویژگی ذاتی زبان است و تحولاتش در گذر زمان و در جغرافیایی متفاوت، در تمامی جوانب رخ می‌دهد: الگوهای آوایی، ترکیب‌های صرفی، ساختارهای نحوی و واژگانی و چرخش‌های معنایی. این تحولات اما طبق نظامی معین و ثابت از قوانین صورت نمی‌پذیرند، بلکه بر مجموعه‌ای از عوامل تاریخی ابتنا دارند. روش تاریخی بر این پویایی مستمر متمرکز است و زبان‌شناسی تاریخی برای پی‌بردن به دینامیک این تغییرات در جهت فهم طبیعت زبان‌های انسانی، مفید و حیاتی است. زبان‌شناس تاریخی ناظرِ تحولات و پدیده‌های زبانی است و می‌کوشد قوانینی را که بر حیات و مرگ و یا تولد دوباره‌ی یک پدیده زبانی تأثیر گذاشته یا از آن تأثیر پذیرفته‌اند، تبیین کند. مظاهر، دلایل و نتایج این تحولات از موضوعات مورد اهتمام زبان‌شناسی تاریخی است؛ بنابراین پژوهشگر تاریخی زبان خود را مسئول پاسخ به ریشه‌شناسی پدیده‌های زبانی و افق پیش‌روی آن‌ها می‌داند: ریشه‌‌ی یک پدیده چه بوده است؟ به چه پدیده‌ی زبانی تبدیل شده است؟ چه زمانی این تحول رخ داده است؟ و این تحول چه سمت و سویی دارد؟ فهم تحولات و ساختارهای زبانی و واژگانی، آشنایی با ریشه‌شناسی کلمات و تطور معنایی آن‌ها به ویژه در مطالعات ترجمه راه‌گشاست و ضمن تقویت مهارت‌های مترجم، دقت انتقال معانی در عین حفظ بافت تاریخی و فرهنگی متن را افزایش می‌دهد. فردا شنبه سوم آذرماه در دانشکده‌ی زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران میزبان شهاب‌الدین قناطیر، پژوهشگر زبان و مدرس زبان‌های باستانی ایرانی هستیم تا افزون بر آشنایی اولیه با زبان‌شناسی تاریخی، ظرفیت‌های زبان فارسی معاصر و میانه برای غنی‌سازی نوشتار و ترجمه در فارسی را بررسی کنیم. منتظر شما هستیم. 🇩🇪 @deutsch_ut