قبلا هم گفته‌ام، آدم‌ها با جمع شدن کنار هم احساس تنهایی را درمان نمی‌کنند، فقط به تعویق می‌اندازندش. دوستی به شوخی می‌گفت فلانی که فامیلی‌اش "تنهایی" است بعد از ازدواج چه می‌شود؟ گفتم تنهاتر! خندیدیم. اما واقعیتی دردناک است این لطیفه. فکر کنید آدمی‌زاد ازدواج می‌کند که تنها نباشد. همسر هر چقدر هم که نزدیک باشد درون قلب و روان ما نیست. گروه دوستان بیرون ما را شلوغ می‌کنند و آدم‌های دیگر هم شاید. و ما فراموش می‌کنیم تنهاییم. وانگهی که تنهایی درست در عمیق‌ترین لایه‌های درونی ما ریشه دوانده. انسان ذاتا تنهاست. بپذیریم و با این ریشه‌ی غریب دوستی ‌کنیم.