امروز از دل، نوشته‌هایم یادداشتی متولد نشد. در سرم صدای گریه‌ی دختر است که به بهانه‌های مختلف در فضای خانه می‌پیچد و من را ناک اوت می‌کند. گاهی در مقابل گریه‌هایش کم می‌آورم، احساس ناکافی بودن می‌کنم و کلمات در سرم چرخ می‌خورند، تو مادر خوبی نیستی، تو مقصری... اما گاهی حس می‌کنم زیاد از حد کافی هستم و این زیاد از حد بودن کار را به اینجا کشانده‌است(به قول معروف: خوبی که از حد بگذرد نادان خیال بد کند) گاهی دچار خودخوری می‌شوم دلم می‌خواهد مادری باشم که با داد و فریاد یا حتی تنبیه بدنی هم خودش را تخلیه می‌کند و هم سبب سکوت و سازش می‌شود؛ اما نمی‌توانم این‌گونه رفتار کنم چون مطمئنم از روان‌درد خواهم مرد. پس چاره‌ای ندارم جز تحمل و تحمل و آغوشی که پایان‌بخش گریه‌های دختر است. #وحیده_ماهانی #پاره‌نویسی