چو یک چند سالان برآمد براین درختی پدیـــــد آمـــد اندر زمین از ایوان گشتاسپ بمیـــــان کاخ درختی گَشَنبیخِ بسیـــــار شاخ همه برگ او پنـــــد و بارش خرد کسی کز خرد بر خورد، کی مِرَد! خجستــــه پَیی نام او زردُهشت کـــز آهرمنیدست گیتی بشست به شـــــاه کیان گفت پیغامبرم ســـــوی تو خـــرد رهنمون آورم جهـــــان آفرین گفت بپذیر دین نگـــــه کن بدین آسمان و زمین که بی خـــــاک و آبش برآوردهام نگه کن بدو تاش چون کـــــردهام نگـــــر تا تواند چنین کرد کس؟ مگر من که هستم جهاندار و بس گر ایدون که دانی که من کردهاین مـــــرا خوانـــــد باید جهان آفرین ز گوینـــــده بپـــــذیر بهدین اوی بیـــــاموز از او راه و آیین اوی نگــــر تا چه گوید، بر آن کار کن خــــرد بر گزین از جهان و سخن بیـــــامـــــوز آیین و دینِ بهی کـــــه بی دین ناخوب باشد مهی