بِیْغوله

آضادید.

فعلاً حرفی برای گفتن ندارم توی بیغوله.
همونطور که می‌دونید، برای تماشاگرها درِ خروج هست اما برای بازیگرها نه.

هیس.

سکوتِ برف برای من محترمه.
کنجی از ذهنم، دائماً داره برف می‌باره.

موهاش خرماییه.
فرمِ چشماش شیطنت داره.

فقط شلوار پارچه‌ای می‌پوشه.

به خاطر پاهای بلندی که داره، صداش می‌کنن بابا لنگ‌دراز. قدم‌هاش رو اکثر اوقات با ریتم موسیقی توی ذهنش برمی‌داره، یعنی بگی نگی راه رفتنش مثالِ نواختنه.

من نمی‌بینمَم. گاهی چشم‌های من باش.

از نظر من تابلوها کامل‌تر از این نمی‌شدن.
کاملی که به نظرِ تو ناقصه.

استادی که سه ترم متوالیه دارم باهاش نقاشی برمی‌دارم وایساد جلوی تابلوم. گفت طی جلسات می‌بینم داری خوب پیش می‌ری و تلاش می‌کنی. ولی [اشاره کرد به تابلو] تهش ناقصه. انگار تمومش نکردی. یه چیزیش کمه.
خندیدم. نگفتم استاد، من پادشاهِ انگاره‌م.

هیس.

It’s snowing like it’s the end of the world.

خنده‌م می‌گیره که ۲ سال گذشته و دوباره توی همون وضعم.
چه بسا بدتر.

مترسک. چمن‌زار. کرکس با لباس مبدل کلاغ. نگاه خالی. مغز عاری. زندگی جاری. خداحافظ اهالی.