دربارهٔ نشست در نخستین نشست سال ۱۴۰۲ در مدرسه مطالعات دیالوگ میزبان دکتر هادی خانیکی، یکی از اساتید علوم ارتباطات و صاحب‌نظران حوزه دیالوگ خواهیم بود. در نشستِ سال گذشته، در افتتاحیه این مدرسه از او سوالاتی درباره «امکان و امتناع گفت‌وگو در ایران» پرسیده بودیم. ابتدای آن نشست، ایشان از آغاز دوران جدیدی در زندگیش خبر داد که درست دقایقی پیش از این قرار، بدان واقف گشته بود. بعدها در مجموعه یادداشت‌های زیست سرطانی از بیماری خود بیشتر گفت و ما «امیدواری» و «گفت و گویی زیستن» را در سلوک فکری و عملی وی در هم‌راهی و هم‌تنی با این بیماری سهمگین دیدیم و خواندیم. سالی که گذشت به تعبیر ایشان زیستن با «سرطان تن و وطن » بود. ایران در این سال روزهایی پر مخاطره و تلخ گذراند که البته از حیث اندیشه‌ورزی خاک حاصلخیزی بود؛ چرا که بار دیگر با پرسش‌های اساسی و بنیادین رویارو شدیم که نحوه‌ی مواجهه با این بحران‌ها سرنوشت‌ساز است. اینک از دکتر خانیکی می‌پرسیم؛ وضعیت گفت‌وگویی ایران را در حال حاضر چگونه ارزیابی می‌کنید‌؟ آیا می‌توان از مسدود بودن راه گفت‌وگو صحبت کرد؟ سیمای «من»، «ما» و «دیگری» در ایران معاصر را چگونه ترسیم می‌کنید؟ ناظر بر میزان مسأله بودن ِ گفت‌وگو برای نسل نو، این نسل فعال در خیابان‌های حقیقی و مجازی را چه میزان گفت‌وگوپذیر و گفت‌وگوگرا می‌دانید؟ گفت‌وگو تا کجا و چگونه می‌تواند راهگشا باشد؟ امکان «کنش‌گری مرزی» را چه‌قدر فراهم می‌بینید و چه افرادی می‌توانند در این عرصه نقش‌آفرین باشند؟ #مطالعات_دیالوگ #درباره_بحران #گفتگو #باشگاه_اندیشه @bashgahandishe