گوشه‌ی دفترم برایش نوشته بودم:« فکرش را بکن آدمی که از شب و مرگ می‌ترسد، صبح با دیدن طلوع چقدر خوشحال می‌شود. من هم با دیدن قاب عکس و خنده‌ات همینم عزیزم، انگار از شب و مرگ به آغوش صبح و زندگی می‌گریزم.»